Denne NRK-serien fortel om flyttinga frå Tøyen til Bjørvika, og sluttar med opninga. Kritikken etter opninga vert ikkje nemnt med eitt ord, og det vert ikkje sagt mykje om sjølve bygget heller. Det einaste som kjem av kritikk i den retninga er at dei tilsette er misnøgde med at dei skal sitja i ope kontorlandskap.
Den einaste som er nøgd med det er direktøren, Stein Olav Henrichsen. Han er nøgd med alt, bortsett frå dei mange utsetjingane. I serien følgjer me nokre av dei tilsette, i tillegg til Henrichsen er det kuratorar, konservatorar, og flyttarar. Den siste gruppa er den mest solide, ei dansk kvinne har full kontroll på alt som skal flyttast. Ein av medhjelparane hennar, ein kunstnar som pakkar og pakkar kunst, gjer også eit svært godt inntrykk - han gjer ein god jobb, men viser òg kor stort det er å få lov til å pakka ned og flytta dei mest vidgjetne Munch-bileta. Diverre sluttar han midt i serien, av di han har fått jobb på Slottet.
Målerikonservatorane er òg ei fascinerande gruppe, der dei sit med lykt og lupe for å sjå etter skader før og under flyttinga. Ei av kuratorane, ho som har ansvar for ei utstilling med den britiske kunstnaren Tracey Emin, er kanskje den som oppfører seg rarast: Slik det vert framstilt her er Emin-utstillinga langt viktigare enn opninga av museet. Ho er aldeles starstruck kvar gong ho snakkar med Emin.
Det er ein finfin serie, i alle fall for oss museumstilsette. Det er fascinerande å sjå alle ressursane dei har, både før og under og etter flyttinga, og konserveringslokala i nybygget såg langt meir ut som fulltreffarar enn utstillingssalane.
Guffen tilrår.
