Dette er den siste romanen Tarjei Vesaas gav ut. Eg las boka for mange år sidan og hugsar ho som rimeleg mislukka; no var ho langt betre enn det eg trudde.
Me er i eit kjent farvatn. Hovudpersonane er unge, og dei må ta stilling til dei store spørsmåla i livet. Torvil og Aud er jamgamle, og har vakse opp vegg i vegg. Foreldra deira har sett føre seg at dei to skal verta eit par; sjølv er dei ikkje heilt klare for det. Ein gong Aud går tur i skogen finn ho eit dødt barn, aldeles nyfødd. Dei to veit ikkje kva dei skal gjera, men då dei kjem tilbake dagen etter ser dei at andre har vore der. Dei får kontakt med ho som er mora, og resten av boka handlar om forholdet mellom dei tre.
Innimellom, med jamne mellomrom, kjem det kapittel utan dialog og utan mykje handling. Her skildrar Vesaas meir av det som rører seg i dei tre. Eg ser at nokre har skildra desse kapitla som det mest vellukka, for meg vart dei meir som ein brems i handlinga.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar