Jan Roar Leikvoll: Eit vintereventyr (2008)

Denne romanen er vel meir vinter enn eventyr. Handlinga er lagt til ein arbeidsleir, som minner ikkje så reint lite om ein tysk konsentrasjonsleir. Romkameraten til eg-personen seier tidleg i boka at "arbeid sette oss fri".

Eg-personen er svak, men likevel sterk nok til at han overlever arbeidsoppgåvene han får. Han vert rett nok redda av at romkameraten hans, Hans, er ein av favorittane til kommandanten. Det er kaldt, det er trist, det er ein stad der ingen stolar på kvarandre, og der det ikkje skal mykje til før du vert straffa. Kvar dag kjem det hundrevis av nye menneske; dei fleste vert drepne, og dei fleste av desse igjen vert brende opp. Resten vert brukt som mat for arbeidarane.

Eg-personen drøymer om eit betre liv, slik alle andre gjer det. Han trur ikkje på det sjølv, men vona er der, i alle fall. Han framstår som svak, men er likevel i stand til å ta livet av andre, når det trengst. Der er altså ein sterk vilje til å overleva, men det er etter kvart alt han har.

Så det er ikkje noko lystig bok, dette, men det er ei god bok, som er velskriven og godt komponert.

Guffen tilrår.

Meir Leikvoll på kulturguffebloggen
Fiolinane (2010)
Bovara (2012)
Songfuglen (2013)
Forkynnaren (2015)
Heimatt (2019)