Per Petterson: Jeg nekter (2012)

Det er noko med Per Petterson. Bøkene hans er (som regel) skrivne i eit litt melankolsk språk. Det er langt frå punktum til punktum, men det er ein suveren flyt i språket. Det glir av garde, og når me som lesarar vert fanga av det, er det ein fryd å lesa vidare.

Også denne gongen handlar det om menneskelege relasjonar som ikkje er heilt midt i blinken. Dei to hovudpersonane, Jim og Tommy, var svært nære vener i oppveksten, men glei frå kvarandre. Eit tilfeldig møte får begge til å tenkja over kva dei har fått ut av livet, og korleis dei hadde det som unge. Ingen av dei kom frå harmoniske familiar, og no, som godt vaksne, bur begge åleine.

Petterson vekslar mellom ulike forteljarar, og boka flyttar seg òg mykje i tid. Det er ikkje berre Tommy eller Jim som fortel, også andre kjem til i korte glimt. Begge desse grepa gjer at Petterson kan hinta om kva som har skjedd, men det er ikkje før mot slutten av boka at alt i forhistoria deira fell på plass.

Guffen tilrår.

Meir Petterson på kulturguffebloggen
Aske i munnen, sand i skoa (1987)
Ekkoland (1989)
Det er greit for meg (1992)
Til Sibir (1996)
I kjølvannet (2000)
Ut og stjæle hester (2003)
Månen over Porten (2004)
Jeg forbanner tidens elv (2008)
Menn i min situasjon (2018)
Ut og stjæle hester (film, 2019)
Mitt Abruzzo (2021)