Jan Roar Leikvoll: Forkynnaren (2015)

Jan Roar Leikvoll døydde altfor tidleg. Han vart berre førti år, og då han døydde han gjeve ut fire romanar. Han hadde skrive mange uferdige tekstar, og Forkynnaren er ein av desse. I samråd med familien har forlaget redigert teksten ørlite - det vil seia at teksten ikkje er vorten slik Leikvoll ville, men det er i høgste grad ein leikvollsk tekst.

Dei fire fyrste romanane hans var både vakre og dystre. No, står det i føreordet, ville han laga ein roman som berre var vakker. Slik er det, men det er òg noko melankolsk over det heile. Slik det òg står i føreordet minner denne romanen både om Morgon og kveld og om Fuglane. Døden er aldri langt vekke.

Hovudpersonen, Hans, kjenner at han får eit kall. Han må ro ut mot storhavet, utan at han greier å forklara kvifor. Han ror gjennom eit landskap han har kjent heile livet, men som likevel er noko ukjent for han. Han møter folk, han tek med seg ei ung kvinne og ein litt eldre mann, og saman får dei overnatta i ei hus dei ror forbi. Om natta reiser han frå dei, og ror vidare mot kallet sitt.

Det er ei fin bok. Leikvoll skriv uendeleg vakre setningar, og det er ei fin forteljing det er lett å verta rørt av. Det er ei forteljing som strekar under kor stort tap det var at Leikvoll døydde.

Guffen tilrår.

Meir Leikvoll på kulturguffebloggen
Eit vintereventyr (2008)
Fiolinane (2010)
Bovara (2012)
Songfuglen (2013)
Heimatt (2019)