Jan Roar Leikvoll: Heimatt (2019)

Å reisa heimatt er gjerne noko positivt, men slik er det ikkje for Ingmar, hovudpersonen i denne romanen. Han har flytta frå eit land/område til eit anna. Opphaldsløyvet hans forsvinn, han trur det vert stole medan han er i symjehallen, og han greier ikkje å få eit nytt. Han får eit mellombels løyve, men der stoppar det opp. Han får kraftige hint om at viss han ikkje reiser vekk før det har gått tre dagar, vert han sett i fengsel eller det som verre er. Han konkluderer med at han må ut, og boka sluttar med at han møter fleire i same situasjon, som står og ventar på å koma vekk.

Det er vanskeleg å skriva om romanen utan å nemna Kafka. Ingmar går frå kontor til kontor, han veit ikkje kva som ventar han eller kva reglar han skal følgja. I gatene ser han ofte lastebilar som hentar folk, og ingen veit heilt sikkert kvar dei vert av. Dei som veit noko, eller har yrke som tilseier at dei burde vita noko, fortel ikkje alt dei veit. Det er eit samfunn der nokon få veit kva som skjer, medan alle andre berre må finna seg i det. 

Dette er den andre posthume Leikvoll-romanen som har kome ut. Av og til er det noko uferdig over han, men stort sett heng det godt saman. Språket er ikkje alltid like vakkert som før, men det er absolutt stas å lesa dette.

Guffen tilrår.  

Meir Leikvoll på kulturguffebloggen
Eit vintereventyr (2008)
Fiolinane (2010)
Bovara (2012)
Songfuglen (2013)
Forkynnaren (2015)