Kate Conger og Ryan Mac: Character Limit (2024)

Det einaste sosiale mediet eg har vore rimeleg aktiv på er Twitter. Det var ein grei måte å få nyhende raskt, i tillegg til at det var mange gode debattar og mykje å le av. Eg var innom fleire gonger kvar dag. 

I 2022 kjøpte Elon Musk Twitter. Han har høge tankar om seg sjølv, men dei i Twitter-sirkelen min (og veldig mange andre) var svært lunkne til at han skulle ta over. Ein ting var at han var på veg ut i mørket på ytste høgre, ein annan ting var at han verka altfor oppteken av å tena pengar. Det er ikkje noko gale med det, men løysinga hans for å få Twitter til å tena pengar var å sparka folk. Sparka mange folk. Staben vart halvert og vel så det. Han brydde seg lite om at desse faktisk hadde viktige jobbar på Twitter - i tillegg til det tekniske var mange av dei opptekne med fjerning av støytande innhald. I boka står det om korleis mange tvitrarar prøvde å få seg ein invitasjon til Bluesky, som er ein slags Twitter-kopi. Eg fekk tak i ein ivitasjon i september i fjor, og etter at Bluesky vart opna for alle sletta eg Twitter-kontoen.

Denne boka skildrar heile denne prosessen. Undertittelen, "How Elon Musk Destroyed Twitter", er presis. Dei to forfattarane, som er journalistar i New York Times, tek oss med på ein detaljert gjennomgang av tida. Dei har hatt tilgang til eit stort kjeldemateriale, både munnlege og digitale kjelder, og viser både at Musk ikkje kan ha forstått kva han dreiv med, og at han slettes ikkje er den supermannen han trur han er. Han får mange åtvaringar, men køyrer på utan stopp. Og bryt ned heile det sosiale mediet.

Guffen tilrår.

Kjærlighet (2024)

Den tredje og avsluttande filmen i trilogien til Haugerud. Eg har berre sett dei to siste, og begge er veldig bra. 

Det handlar mest om dokteren Marianne og sjukepleiaren Tor. Dei arbeider saman, på eit avdeling for pasientar med prostatakreft. Ein ettermiddag møter dei kvarandre på ferja til Nesodden. Ingen av dei bur der fast, men Tor låner ei hytte der, medan Marianne skal på besøk til ein kjenning ei veninne vil kopla ho saman med. Dei møtest fleire gonger på ferja, og han fortel at han ofte møter menn på appen Grindr der, og at dei ofte har spontan sex. Ho finn etter kvart ut at ho både vil satsa litt på kjenningen til veninna, og på å prøva ut noko liknande på Tinder.

Som vanleg hjå Haugerud er filmen prega av dialogar. Både dei to hovudpersonane og dei to-tre andre me møter ofte snakkar mykje, og dei snakkar vel eigentleg uventa ope om både liv og kjensler. Skodespelet er upåklageleg, og eg likar godt korleis replikkane deira verkar så ekte. Dei tek ofte pausar i setningane, dei snakkar av og til litt feil, og så bortetter. 

Guffen tilrår. 

Meir Haugerud på kulturguffebloggen
Den som er veldig sterk, må også være veldig snill (roman, 2002)
Thomas Hylland Eriksen og origamijenta (film, 2005)
Hva jeg betyr (roman, 2011)
Som du ser meg (film, 2012)
Enkle atonale stykker for barn (roman, 2016)
Barn (film, 2019)
Lyset fra sjokoladefabrikken (film, 2020)
Drømmer (film, 2024)

Nille: Gamle Vangen (1942)

Nille er Nils Hjørnevik; Gamle Vangen er gamle Vossavangen. Kort fagleg opningsavsnitt: Vangen var bygdesenter frå gamalt av. Frå midten av 1800-talet vaks senteret, og etter at Vossebanen, jernbanen mellom Voss og nabobyen i vest, vart opna i 1883, vaks Vangen fort. 

I april 1940 vart Vangen bomba av tyske krigsfly. Svært mange gamle og verdfulle bygningar brann opp under bombedagane, slik at ein nesten rykte tilbake til start: I juni 1940 vart det lyst ut tevling for ny reguleringsplan, og i dag går gatene på Vangen heilt annleis enn dei gjorde før krigen.

Då Nille skreiv denne boka, i 1942, var ikkje Vangen oppattbygd. Det er ikkje så nøye, han fortel om dei siste tjuefem åra før bombinga. To kameratar, Nils og Ola, går gjennom alle gatene som var, og fortel om både hus og folk. Det er nok ei bok som er mest interessant for oss heimfødingar, men for oss er dette ei lita perle. Nille vekslar mellom harde fakta og halvgode, lettare historier. 

Boka opnar, passande/upassande nok, med ei skildring av kor stas det var når brannklokkene kima, og korleis alle sprang for å sjå huset som brann. Deretter går dei gjennom Vangen, frå vest til aust, og det er stas å vera med på den vandringa.

Guffen tilrår. 

Roberto Arlt: Sju galningar (1929)

 Eg repeterer sikkert noko eg har skrive før, men i alle fall: Det er mykje bra med serien "Skalds klassikarar", og noko av det beste er at dei vekslar mellom kjende (for meg) og ukjende (for meg) forfattarar. Dei har gjeve ut rundt 25 bøker så langt, og noko over halvparten av desse bøkene er skrivne av forfattarar eg ikkje har lese noko av. Roberto Arlt er ein av dei, og det kan godt vera at dette er den fyrste boka eg les av ein argentinsk forfattar. Det er, ahem, arltige greier.

Kven som er dei sju galningane i tittelen er ikkje heilt lett å seia - her er mange å ta av. Men me må gå ut frå at hovudpersonen , Erdosain, er ein av dei, og han som berre vert kalla Astrologen må vera ein annan. Erdosain har gjort eit lite underslag på jobben, og får frist til dagen etter med å levera pengane tilbake. Han reiser rundt til nokre av kjenningane sine for å spørja om lån, og same dagen får han òg vita at kona hans flyttar frå han og inn til ein annan. Ein av dei fyrste han oppsøkjer er Astrologen, som har nokre stormannsgale planar om både eitt og hitt, og der det å ta livet av ein annan luring er det minst urealistiske.

Det tok litt tid før boka verkeleg fenga meg, men etter kvart vart eg så dregen inn i boka at eg hadde vondt for å leggja ho vekk. Artige påfunn, artig språk, osb - dette er vel verdt bryet.

Guffen tilrår. 

Geddy Lee: My effin' life (2023)

Nja - eg les ein del rocke-biografiar. Som regel er det om musikarar eg likar eller kjenner litt til, men slik var det ikkje her. Lee var bassist og vokalist i det canadiske bandet Rush, som eg ikkje har noko forhold til i det heile. Boka fekk god omtale då ho kom ut i fjor, så eg prøvde meg like godt. Det var vel verdt bryet.

Den fyrste halvdelen av boka er finast. Eg er vanlegvis skeptisk til sjølvbiografiar der forfattaren bruker for mykje tid på oppveksten, men her gjev det meining: Begge foreldra sat i konsentrasjonsleirar under andre verdskrigen, og det prega sjølvsagt livet deira. Dei flytta til Canada då freden kom, gifta seg og fekk to ungar. Far til Lee døydde relativt tidleg, men han var nært knytt til mora så lenge ho levde. 

Både mora og slekta elles (som òg hadde vore i konsentrasjonsleirar) var skeptiske til måten Lee fjerna seg frå det jødiske miljøet på. Han fekk langt hår og vart dregen mot drugs og rock'n'roll. (Han skriv lite om den tredje; kanskje av di han framleis er gift med ei han møtte før han var tjue.) Han går inn og ut av eit par band, før han får det til med Rush. Dei skifta trommis etter nokre år, og det er alltid stas når band har same medlemmer lenge. Frå 1974 til dei la opp i 2015 (med ein kort pause seint i 1990-åra) var det den same trioen heile tida. Etter kvart som bandet får meir og meir suksess vert boka litt slappare. Det vert mykje repetisjonar, og litt for mykje teknisk om studio og produsentar og instrument osb. 

Eg anar (sjølvsagt) ikkje korleis Lee er som person, men her greier han å framstilla seg sjølv rimeleg sympatisk. Mange av anekdotane hans er rett nok mindre interessante enn han trur, men det kan jo vera smak og behag.

Guffen tilrår. 

Carl Frode Tiller: Arbeidarhjerte (2024)

Carl Frode Tiller er fødd i 1970. Berre i levetida hans har Noreg endra seg stort - på den tida var framleis Arbeidarpartiet det suverent største partiet. På dei siste tiåra har veljarane gått mot høgre, og Arbeidarpartiet diltar etter i same retning.

Trond, hovudpersonen i denne boka, sympatiserer med Arbeidarpartiet. Faren har vore kommunist heile livet, og er nok noko misnøgd med at Trond har glidd noko mot høgre. (Rett nok ikkje like langt til høgre som den andre sonen, Stein.) Trond likar rett nok å provosera, han likar å framstå som ein større og meir kritisk tenkjar enn han er, men likevel kjem han med ei reint rasistisk utsegn i denne boka, og me får òg vita at han har mist jobben grunna ei rasistisk haldning. Det er ikkje det einaste han har mist. Gjennom fleire tilbakeblikk ser me at han ein gong hadde eit godt familieliv, med kone og to døtrer, men no bur han i eit leigd kjellar-husvære. 

Det er ikkje Tiller i toppform, dette. Her er mange gode kranglar og samtalar, og her er passeleg med uventa vendingar, men likevel: Av og til vert det altfor tydeleg kva han vil og skal. Det er den fyrste boka i ein serie - kanskje ein ny trilogi? - og eg vonar at dette berre er eit forbigåande veikt punkt i ein stor forfattarskap.

Guffen er lunken. 

Meir Tiller på kulturguffebloggen
Skråninga (2001)
Bipersonar (2003)
Innsirkling (2007)
Folkehelsa (2009)
Innsirkling 2 (2010)
Innsirkling (DNT 9.2.11)
Portrett av ein varulv (2011)
Innsirkling 3 (2014)
Kven er redd? (2015)
Begynnelser (Trøndelag Teater, 7.9.16)
Begynnelser (2017)
Flukt (2021)
Det framande landet (2022)

Torunn Todal Laberg m.fl. (red.): Vossa Jazz i femti. 1973-2023 (2023)

Vossa Jazz fylte femti år i fjor. Den fyrste festivalen vart arrangert i 1974, men sjølve reknar dei 19. desember 1973 som skipingsdagen - den dagen sende dei ut pressemelding om den komande festivalen. Denne boka fortel om dei femti åra. Dei fyrste åra vart festivalen arrangert av nokre entusiastiske ungdommar; i dag er det ein langt meir profesjonell organisasjon som står bak. Det er, slik det ofte er, langt meir interessant å lesa om dei tidlegaste åra.

Boka er berre sånn middels vellukka. Her er mange glimrande foto, både av artistar, publikum, arrangørar og plakatar. Det er teksten som dreg nivået ned. Her burde vore strammare liner, her burde vore færre halvgode anekdotar, og boka ropar vel litt etter ein myndigare redaktør. Nokre gonger vert det for internt, det er som om forfattarane skriv for dei som alt kjenner Voss og festivalen. Det treng ikkje stå "jo" i ei setning om Ole Didrik Lærum jo vart professor seinare i livet. Dei treng ikkje skriva kva som er klengenamnet til Lars K. Bonsaksen eller Anders Ullestad. Og viss dei fyrst skal skriva kva klengenamnet til Ullestad er, treng dei ikkje skriva det tre gonger. 

Guffen er lunken. 

Oscar Wilde: The Importance of Being Earnest (1895)

Oscar Wilde var rimeleg løyen. Han var vidgjeten for dei treffande replikkane sine, replikkar der han ofte fekk sagt fleire ting på éin gong. Den beste kjende boka hans er (truleg) romanen The Picture of Dorian Gray (1891). Dei neste fire åra skreiv han fem skodespel; dette er det siste av dei.

Det er eit skodespel med forvekslingar, altså der det av og til er uklart kven som er kven. Eg skal ikkje utropa meg sjølv til ein kjennar av slike skodespel, viss det dukkar opp noko slikt på fjernsyn har eg lett for å snu meg vekk. Dette skodespelet fungerer likevel godt, i alle fall dei to fyrste (av tre) aktene. Grunnen er enkel - det er mange glitrande replikkar.

To gode vener, Algernon og Jack, møtest. Algernon trur at Jack heiter Ernest. Jack er i byen for å fri til Gwendolyn, syskenbarnet til Algernon. På landet, der Jack vanlegvis bur, seier han at grunnen til at han ofte reiser til byen er at han må sjå til broren sin, Ernest. Jack frir og får ja. I den andre akta reiser Algernon ut på landet der han presenterer seg som Ernest, bror til Jack. Jack dukkar opp nokre timar seinare - han veit ikkje at Algernon er der, og seier i staden at han nett har fått ei trist melding om at den oppdikta broren er død. 

Det fungerer altså heilt greitt, og det fungerer sikkert minst like bra på scena.

Guffen tilrår. 

Meir Wilde på kulturguffebloggen
The Picture of Dorian Gray (1890)

Hans Olav Lahlum: Noen av oss har snakket sammen ... (2010)

Denne boka har heilt rett tittel. Einar Gerhardsen, den mektigaste av alle dei mektige mennene i Arbeidarpartiet, skal ha brukt det uttrykket ofte for å forklara vedtak som kom. Det skapte altså eit inntrykk av at nokon få sat på bakrommet og fann ut kva som skulle gjerast. Denne boka viser at det ofte var slik.

Det handlar om personskifta i leiinga av Arbeidarpartiet 1945-75. I denne tida hadde tidvis Arbeidarpartiet all makt i landet, dei hadde reint fleirtal på Stortinget og kunne gjera (omtrent) som dei ville. Lahlum går gjennom alle viktige personskifte, anten det er i partiorganisasjonen, i regjeringa, i statsministerposten, eller redaktørstillinga i Arbeiderbladet. Kven fekk viljen sin? Kven fekk det ikkje? Kven takka ja, kven takka nei, kven vart kasta mot sin vilje?

Lahlum er ein grundig forfattar, slik at det av og til vert veldig detaljert, og av og til vert det vanskeleg å halda styr på alle namna. Men som oftast er det spanande lesing, også for oss som aldri har røysta på Arbeidarpartiet og som heller ikkje har planar om gjera det. 

Og sjølv om boka handlar om tiåra etter andre verdskrig, vart ho jo brått rimeleg aktuell igjen. Den siste veka har det vorte murra ein del om at Støre må trekkja seg som leiar av Arbeidarpartet, og sett frå utsida verkar det opplagt at det her er sterke krefter som har snakka saman på bakrommet.

Guffen tilrår. 

Meir Lahlum på kulturguffebloggen
Haakon Lie. Historiene, mytene og mennesket (2009)
Reiulf Steen (2019)

Ragnar Frislid: Gjende (1982)

Nja, det var vel slik fjellbøker vart laga for nokre tiår sidan. Det er ei heilt grei bok som får meg til å planleggja turar til Jotunheimen igjen, men det er heller ikkje noko meir enn det.

Gjende er ein av dei tre store innsjøane i Jotunheimen. Han ligg heilt søraust, med finfine toppar på både nord- og sørsida. Den mest brukte ruta ved Gjende går over Besseggen, og den opplagte grunnen til det er at det er ei flott rute.

Nokre innvendingar: Boka burde hatt betre kart. Det er grove kart på fyrste og siste oppslag, men det ville undra meg viss alle stadnamn i boka er nemnde der. Boka burde hatt betre bilete. Det vert for mange nærbilete av natur - på og rundt Gjende er det dei store oversiktsbileta som bør brukast. Boka burde ikkje hatt bilete i svart/kvitt. Og for min del kunne dei ha droppa det halv-obligatoriske kapittelet om botanikk.

Boka handlar om årstidene ved Gjende, og fortel nokre av dei vanlege historiene knytt til sjøen. Her står om dei tre britane, her står om Jo Gjende, her står om Peer Gynt. Det er ikkje eit altfor sprekt språk, men det er likevel ei bok som er heilt grei.

Guffen tilrår. 

Meir om fjell på kulturguffebloggen
Alf B. Bryn: Tinder og banditter (1943)
Andreas Backer: Til fjells med Andreas Backer (1944)
Den norske himalayaekspedisjonen: Tirich Mir til topps (1950)
Tryggve B. Steen: Jo Gjende og hans samtid (1959)
Arvid Møller: Gjendine (1976)
Arvid Møller: Jotunkongen (1981)
Arvid Møller: Fjellfører i Jotunheimen (1982)
Vera Henriksen (red.): Spiterstulen gjennom 150 år (1986)
Joe Simpson: Touching the Void (1988)
Jon Krakauer: Eiger Dreams (1990)
Gangdal og Holm: Everest. Den tunge veien (1995)
Jon Gangdal: Til topps på Mount Everest (1996)
Jon Krakauer: Into thin Air (1997)
Per Roger Lauritzen: Claus Heiberg. Veiviser i krig og fred (1999)
Reinhold Messner: All 14 Eight-Thousanders (1999)
Conrad Anker og David Roberts: The Lost Explorer (1999)
Greg Child: Over the Edge (2002)
Per Roger Lauritzen og Johan Christian Frøstrup: Fjellpionerer (2007)
Eivind Eidslott og Jørn H. Moen: Besseggen (2008)
Michael Kodas: High Crimes (2008)
Lars Monsen og Trond Strømdahl: Norge på langs (2009)
Graham Bowley: No Way Down (2010)
Jarle Trå: Livet i fjella (2010)
Henrik Svensen: Bergtatt (2011)
Peter Zuckerman og Amanda Padoan: Buried in the Sky (2012)
Arne Larsen: Storen (2014)
Alex Honnold og David Roberts: Alone on the wall (2015)
Mark Horrell: Seven Steps from Snowdon to Everest (2015)
Sigri Sandberg: Frykt og jubel i Jotunheimen (2015)
Everest (2015)
Anne-Mette Vibe: Therese Bertheau. Tindestigerske og lærerinde (2016)
Jan Aasgaard: Jotunheimen gjennom historien (2016)
Free Solo (2018)
Sveinung Engeland: Høyde over havet (2021)

Ragna Thiis Stang (red.): 25 nordmenn sett av Gustav Vigeland (1949)

Gustav Vigeland var ein produktiv kunstnar. I tillegg til den der parken i Oslo laga han små og store skulpturar. I denne boka vert me presentert for 25 byster han laga. 

Kvart av dei 25 kapittela er bygd opp likt: På dei to fyrste sidene skriv ein forfattar om den portretterte. Så kjem det eit heilsides bilete av bysta, før det kjem ei side med biografiske fakta. Det er eit fint mønster. At kapittela vert avslutta med fødeår og yrkeskarriere og alt slikt gjer at forfattarane står heilt fritt. Tekstane er jamt over gode - dei tek som regel føre seg einskildhendingar eller tendensar som var viktige for den dei skriv om. Mange av forfattarane er mindre kjende i dag, men her er til dømes tekstar av Johan Falkberget, Halvdan Koht, Vilhelm Krag eller Henrik Sørensen.

Bystene er òg solide, sjølvsagt. Dei er attgjevne i svart-kvitt, og med berre eitt foto av kvar får me berre sett dei frå éin vinkel. Det er likevel nok, og det er imponerande kor ulike uttrykk dei har. Bystene viser forfattarar, kunstnarar, politikarar og andre som markerte seg. Den einaste kvinna som er portrettert er Aasta Hansteen.

Guffen tilrår. 

Lol Tolhurst: Goth. A History (2023)

Tolhurst spelte i The Cure, eitt av dei meir populære goth-banda, fram til 1989. Eg var aldri langt inne i musikken deira, den einaste utgjevinga eg kjøpte var samleplata Standing on A Beach. Eg hadde heller ikkje noko nært forhold til andre goth-band, sjølv om eg var på konsert med nokre av dei. Det kan godt henda at det var bra musikk der, men eg synest vel at den visuelle stilen deira var rimeleg fjern. 

Det er ikkje noko komplett goth-soge, dette, men det er ei fin bok. Der er litt generell historie, og det er litt livlaust. Det vert mykje betre når Tolhurst skriv om korleis han vart interessert i musikk, og korleis punken var befriande for han. Han viser korleis musikken i åra etter punken gjekk i ulike retningar, og korleis The Damned eller Siouxsie and the Banshees begge var tidlege goth-band. Det kjem korte og gode portrett av fleire viktige goth-band frå åtti-åra, før han skriv om nyare døme på goth. Han bruker heile tida seg sjølv aktivt, og vekslar fint mellom eigne minne og samtalar med andre. 

Det finaste med boka er at teksten er velskriven og reflektert. Tolhurst gjev eit godt inntrykk, og boka gav meg lyst til å lesa ei tidlegare bok av Tolhurst, der han skriv om tida si i The Cure. Kanskje eg til og med skal høyra litt på bandet, sjølv om eg har ei kjensle av at det vert ei kort økt.

Guffen tilrår. 

Meir Tolhurst på kulturguffebloggen
Cured (2016)

Gunnhild Øyehaug: Her kjem sola (2024)

Dei siste bøkene til Øyehaug ligg alle på eit høgt nivå, og slik er det òg med denne. Her er eit uvanleg overskot, både språkleg og litterært. 

Det heile vert fortalt av Helga Mork, ein forfattar som bur åleine i bygda Volke, som ligg langt nord på Vestlandet. Ho har ikkje mykje kontakt med naboane, men melder jamleg med Irina, som bur på andre sida av fjella. Mork bur øvst oppe, i ei gate med berre to hus, og tidleg i boka flyttar det inn eit par i det andre huset. Det viser seg at desse to, Christina og Even, òg er forfattarar, og etter at dei har gått litt rundt grauten ei tid vert ho invitert over til dei. Ho finn seg godt til rette, og likar Even så godt at ho ikkje greier å tenkja på noko anna.

Den fyrste bolken i boka heiter det same som boka; den andre delen heiter "Verkelegheita". Denne delen minner langt meir om ein draum, trass i tittelen. Her skjer det merkelege ting, der Mork mellom anna flyttar inn på ein campingplass med eiga høne. Så kjem det to oppsummerande og opnande bolkar til slutt, "Kviskreland Solutions" og "London". Det er fine greier heile vegen, og, slik eg truleg har sagt før, Øyehaug er ein av dei store favorittane mine for tida. 

Guffen tilrår. 

Meir Øyehaug på kulturguffebloggen
Undis Brekke (2014)
Kvinner i for store herreskjorter (film, 2015)
Draumeskrivar (2016)
Presens maskin (2018)
Vonde blomar (2020)
Hjartet i skalkeskjulet (2022)
Gunnhild, kona til Eirik Blodøks (2023)

Luiz Sanchez: Smile (2014)

Eg trur eg har sagt det før: Kvar bok i denne serien handlar om éi plate, og innfallsvinkelen til forfattarane varierer. Denne boka er ulik dei andre eg har lese, og det passar eigentleg bra. Boka handlar om Smile, ei plate Beach Boys skulle gje ut i 1967, men som av ulike grunnar vart lagt vekk. Smile var altså ei plate som ikkje var utgitt, og slik sett passar det bra at denne boka omtrent ikkje skriv om plata i det heile. (Plata kom ut som ei Brian Wilson-plate i 2004, og i 2011 kom boksen The Smile Sessions.)

Det er altså ei anna bok enn det eg trudde eg skulle få. Men det gjer ingenting - dette er ei fin bok. Sanchez fortel litt om historia til Beach Boys, før han går grundig inn i kampane Wilson kjempa midt i 1960-åra. Dei er ikkje heilt ukjente. Det er velkjent at han såg The Beatles som konkurrentar, og at han heile tida prøvde å forbetra musikken deira. Det er mindre kjent at han hadde eit anstrengt forhold til Phil Spector, produsenten som var innovativ og leiande i 1960-åra. Wilson såg opp til han og prøvde å koma tett på han; Spector var rimeleg uinteressert.

Sanchez skriv òg om korleis Wilson finn seg nye leikekameratar. Medan Beach Boys er på turné lagar Wilson musikk med andre - fyrst med Tony Asher, deretter med Van Dyke Parks. Det var saman med Parks han arbeidde med Smile.

Guffen tilrår.

Meir Beach Boys på kulturguffebloggen
Dennis Wilson: Pacific Ocean Blue (1977)
Steven Gaines: Heroes & Villains (1986)
Charles L. Granata: I Just Wasn't Made for These Times (2003)
Beautiful Dreamer. Brian Wilson and the Story of "Smile" (2004)
Brian Wilson og Ben Greenman: I am Brian Wilson (2016)
Mike Love og James S. Hirsch: Good Vibrations. My Life as a Beach Boy (2016)
Brian Wilson. Long Promised Road (2021)
David Leaf: God Only Knows (2022)
Beach Boys (2024)

John Aizlewood: Playing At Home (1998)

I sesongen 1997/98 såg John Aizlewood mykje fotball. Han var på heimekamp hjå kvart lag i dei fire øvste divisjonane i engelsk fotball - i alt 92. Og han skreiv bok om det. Det kunne gått heilt gale, men det gjer det ikkje. Den viktigaste grunnen til det er at Aizlewood kan skriva hylande morosamt.

Kapitla er bygd opp rimeleg likt. Han kjem til byen/området, skriv litt om historia til staden og kanskje litt om historia til laget. Så går han innom ein pub på veg til stadion, ser kampen, og går (som regel) på pub igjen etter kamp. Han har eit slags referat frå kvar kamp, men der er det oftast viktig å fortelja om korleis publikum oppfører seg. 

Han skriv godt, og er av og til så fritalande at nokre av setningane hans ville ha vorte strokne av ein redaktør i dag. (Det går mest på omtale av anonyme kvinner og menn han møter.) Han har evna til å sjå det komiske i situasjonar, og fleire gonger lo eg høgt. Han skriv òg godt om sitt eige prosjekt - sånn halvveges i boka kjem det nokre kortare kapittel, der det verkar som om piffen er litt på veg ut. Han har fått nok av dårleg mat og mykje reising, og tel litt ned til det heile er over. Det siste referatet sluttar likevel med at han gjerne skulle ha halde fram.

Guffen tilrår. 

Meir fotball på kulturguffebloggen
Odd Iversen og Odd Vanebo: Fotball er mitt liv (1975)
Andreas Hompland: Sogndal e laget (1982)
Jon Haaland: Tommy (1982)
Ola Chr. Nissen: Mini (1992)
Paul McGuigan og Paolo Hewitt: The Greatest Footballer You Never Saw (1997)
David Peace: The Damned United (2006)
Jonathan Wilson: Inverting the Pyramid (2008)
Zlatan Ibrahimovic og David Lagercrantz: Jeg er Zlatan (2011)
Simon Kuper: The Football Men (2011)
Rob Smyth og Georgina Turner: Jumpers for Goalposts (2011)
Rob Smyth, Leif Eriksen, Mike Gibbons: Danish Dynamite (2014)
Rob Smyth og Scott Murray: And Gazza Misses the Final (2014)
Martin Fletcher: 56. The Story of the Bradford Fire (2015)
Diego Maradona (2019)
Steffen (2020)
Alfred Fidjestøl: Mine kamper (2020)
Nils Henrik Smith: 11 meter (2020)
Nils Henrik Smith: Entusiasme og raseri (2021)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 1 (2021)
Alt for Norge (2021)
FIFA Uncovered (2022)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 2 (2023)

Og litt Arsenal på kulturguffebloggen
The Gooner (1987-)
Nick Hornby: Fever Pitch (1992)
Fynn og Whitcher: Arsènal (2009)
Peter Storey: True Storey (2010)
Andrew Mangan (red.): So Paddy Got Up (2011)
Philippe Auclair: Thierry Henry. Lonely at the Top (2012)
Dennis Bergkamp: Stillness and Speed (2013)
Patrick Barclay: The Life and Times of Herbert Chapman (2014)
Mangan og Allen: Together (2014)
Fynn og Whitcher: Arsène and Arsenal (2014)
Amy Lawrence: Invincible (2014)
Tony Adams: Sober (2017)
Alan Smith: Heads Up (2018)
Amy Lawrence: 89 (2019)
Arsène Wenger: My life in Red and White (2020)
Arsène Wenger. Invincible (2021)