Gunnhild Øyehaug: Presens maskin (2018)

Ein av dei to hovudpersonane i denne boka les ei diktbok, og slumpar til å lesa ordet trädgård feil. Ho byter om to bokstavar, og før ho veit ordet av det vert ho flytta til ei anna verd, ei verd som finst side om side med verda ho høyrde til i før. Ho vert riven vekk frå dotter si, og utover i boka handlar kapitla anten om mora eller
dottera.

Dei er både like og ulike. Begge spelar piano, og begge vert med på ei framføring av Vexations av Erik Satie, eit stykke der dei same to linene vert spelt 840 gonger. Ei framføring av dette verket tek lang tid, gjerne over tjue timar, og på framføringa dei vert med på er mange pianistar med. Dei to ser ikkje kvarandre, dei er framleis i ulike verder, men i kvar si verd sit dei seg ned samstundes. Og spelar.

Det er ei fin bok, det er ei leikande bok. Me møter sjølvsagt langt fleire enn mor og dotter, mora er gift, dottera er sambuar, men me møter òg andre. Far til dottera dukkar opp i begge verdene. Det gjer òg forteljaren, som kikar innom med ein kommentar av og til, og som ringjer på dører av og til. Boka er velskriven, forteljinga er god og original, og det heile er nok eit prov på at Øyehaug er ein forfattar heilt i toppsjiktet.

Guffen tilrår.

Meir Øyehaug på kulturguffebloggen
Undis Brekke (2014)
Kvinner i for store herreskjorter (film, 2015)
Draumeskrivar (2016)
Vonde blomar (2020)
Hjartet i skalkeskjulet (2022)
Gunnhild, kona til Eirik Blodøks (2023)