Arsène Wenger: My Life in Red and White (2020)

Arsène Wenger var manager for Arsenal i 22 år. Han gjorde det bra best dei fyrste ti åra, fram til klubben opna nytt stadion i 2006. Deretter var klubben prega av at dei hadde eit stort banklån. Dei kom seg likevel til Champions' League dei fleste åra, og vann òg FA-cupen tre gonger dei siste fem åra Wenger var der. Åra han var der endra fotballen seg heilt - fleire klubbar vart kjøpte opp av ekstremt rike folk, og desse klubbane hadde ein heilt anna økonomi enn Arsenal. I denne boka er Wenger oppteken av å få fram at dei ikkje konkurrerte på like vilkår: Arsenal hadde ein stram økonomi med store lån; dei andre klubbane hadde botnlause pengebingar.

I intervju var Wenger reflektert og oppegåande. Han er universitetsutdanna, språkmektig, og har heile tida framstått som ein rimeleg klok kar. Han hadde klare meiningar, men var samstundes så lojal at han ofte heldt mange detaljar tilbake. Mange har sett fram til denne boka, i von om at han no skulle opna seg meir.

Det er ikkje berre dei som vert skuffa. Boka er altfor, altfor overfladisk. Wenger går aldri djupt inn i det han skriv om. Han kjem med mange hint om det med pengar, men han forklarar det ikkje grundig nok. Tekstdelen av boka er på berre 260 luftige sider (det kjem i tillegg femti sider med statistikk til slutt), og i desse 260 sidene er det òg mange blanke - før kvart nytt kapittel er det minst tre blanke sider. 

Ja, han fortel om suksessar, og ja, han fortel mest om Arsenal. Han fortel om spelarar han har kjøpt og selt, om spelarar han har hatt eit nært forhold til, men han tek for lett på det. Me får òg vita at han stort sett tenkte på seg sjølv heile yrkeslivet, og såg fotballkampar heile døgeret, men han slepper oss ikkje altfor tett innpå seg. Ein eller annan gong skriv nok nokon andre ein biografi om Wenger, og det er vanskeleg å tenkja seg at den vert like livlaus og like lite engasjerande som dette.

Guffen kan ikkje tilrå dette.   

Meir fotball på kulturguffebloggen
Odd Iversen og Odd Vanebo: Fotball er mitt liv (1975)
Andreas Hompland: Sogndal e laget (1982)
Jon Haaland: Tommy (1982)
Ola Chr. Nissen: Mini (1992)
David Peace: The Damned United (2006)
Jonathan Wilson: Inverting the Pyramid (2008)
Zlatan Ibrahimovic og David Lagercrantz: Jeg er Zlatan (2011)
Simon Kuper: The Football Men (2011)
Rob Smyth og Georgina Turner: Jumpers for Goalposts (2011)
Rob Smyth, Leif Eriksen, Mike Gibbons: Danish Dynamite (2014)
Rob Smyth og Scott Murray: And Gazza Misses the Final (2014)
Martin Fletcher: 56. The Story of the Bradford Fire (2015)
Diego Maradona (2019)
Steffen (2020)
Alfred Fidjestøl: Mine kamper (2020)
Nils Henrik Smith: 11 meter (2020)
Nils Henrik Smith: Entusiasme og raseri (2021)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 1 (2021)
Alt for Norge (2021)
FIFA Uncovered (2022)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 2 (2023)

Og litt Arsenal på kulturguffebloggen
The Gooner (1987-)
Nick Hornby: Fever Pitch (1992)
Fynn og Whitcher: Arsènal (2009)
Peter Storey: True Storey (2010)
Andrew Mangan (red.): So Paddy Got Up (2011)
Philippe Auclair: Thierry Henry. Lonely at the Top (2012)
Dennis Bergkamp: Stillness and Speed (2013)
Patrick Barclay: The Life and Times of Herbert Chapman (2014)
Mangan og Allen: Together (2014)
Fynn og Whitcher: Arsène and Arsenal (2014)
Amy Lawrence: Invincible (2014)
Tony Adams: Sober (2017)
Alan Smith: Heads Up (2018)
Amy Lawrence: 89 (2019)
Arsène Wenger. Invincible (2021)