Oscar Wilde var rimeleg løyen. Han var vidgjeten for dei treffande replikkane sine, replikkar der han ofte fekk sagt fleire ting på éin gong. Den beste kjende boka hans er (truleg) romanen The Picture of Dorian Gray (1891). Dei neste fire åra skreiv han fem skodespel; dette er det siste av dei.
Det er eit skodespel med forvekslingar, altså der det av og til er uklart kven som er kven. Eg skal ikkje utropa meg sjølv til ein kjennar av slike skodespel, viss det dukkar opp noko slikt på fjernsyn har eg lett for å snu meg vekk. Dette skodespelet fungerer likevel godt, i alle fall dei to fyrste (av tre) aktene. Grunnen er enkel - det er mange glitrande replikkar.
To gode vener, Algernon og Jack, møtest. Algernon trur at Jack heiter Ernest. Jack er i byen for å fri til Gwendolyn, syskenbarnet til Algernon. På landet, der Jack vanlegvis bur, seier han at grunnen til at han ofte reiser til byen er at han må sjå til broren sin, Ernest. Jack frir og får ja. I den andre akta reiser Algernon ut på landet der han presenterer seg som Ernest, bror til Jack. Jack dukkar opp nokre timar seinare - han veit ikkje at Algernon er der, og seier i staden at han nett har fått ei trist melding om at den oppdikta broren er død.
Det fungerer altså heilt greitt, og det fungerer sikkert minst like bra på scena.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar