Ola Chr. Nissen: Mini (1992)

Eg er berre sånn middels interessert i norsk fotball. Eg har sånn passeleg oversikt over kva som skjer, men det heilt store engasjementet er ikkje der. Rosenborg har vore det norske favorittlaget mitt sidan tidleg i syttiåra, og paradoksalt nok var det det laget som tok knekken på den største interessa mi. Den totale dominansen deira på nittiåra gjorde at all spaninga var vekke, dei einaste gongene eg var engasjert var dei gongene dei spelte Meisterliga.

Det var ikkje berre fotballen deira som var lett å lika, dei hadde òg mange spelarar det var stas å sjå på, og som tidvis kunne verka sympatiske i intervju og slikt. Ein av dei som drog det samla inntrykket ned, var Mini Jacobsen. Då han vart selt til sveitsiske Young Boys i 1991 (omtrent), hugsar eg at eg sa til Brynjulv at no vart det lettare å vera Rosenborgfan.

Den viktigaste grunnen til at Mini var plagsam, var veremåten hans. Breial, stor i kjeften, sjølvsikker, kanskje litt arrogant - alt i alt var det ikkje mykje å skryta av. Som fotballspelar var han heldigvis betre. Han var svært populær, mest i dei yngre aldersgruppene. Denne boka er heilt klart skriven med denne lesargruppa i tankane.

Boka opnar slik idrettsbiografiar skal: Med høgdepunktet i karriera. Her er det den kampen der Mini skåra mot Italia, på bortebane. Deretter går ein tilbake til utgangspunktet, og skriv om korleis foreldra (i dette tilfellet mora), trenarar og medspelarar har vore gode medhjelparar. Det er ein total mangel på djupe analysar, og dei gongene Mini slepp til med direkte sitat er det heller ikkje djupe tankar som kjem.

Men vent litt? Var ei skåring på bortebane mot Italia høgdepunktet for Mini? Nja. Boka kom ut då Mini var 27 år, og han gjorde mykje etterpå. Han var med i to VM-sluttspel, han spelte mange kampar i Meisterligaen, han vann ei rekkje seriegull med Rosenborg, men dette vert ikkje nemnt her. Skal ein vurdera Mini ut frå denne boka, har han ikkje gjort noko sportsleg som rettferdiggjer at han har fått ein biografi.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir fotball på kulturguffebloggen
Odd Iversen og Odd Vanebo: Fotball er mitt liv (1975)
Andreas Hompland: Sogndal e laget (1982)
Jon Haaland: Tommy (1982)
David Peace: The Damned United (2006)
Jonathan Wilson: Inverting the Pyramid (2008)
Zlatan Ibrahimovic og David Lagercrantz: Jeg er Zlatan (2011)
Simon Kuper: The Football Men (2011)
Rob Smyth og Georgina Turner: Jumpers for Goalposts (2011)
Rob Smyth, Leif Eriksen, Mike Gibbons: Danish Dynamite (2014)
Rob Smyth og Scott Murray: And Gazza Misses the Final (2014)
Martin Fletcher: 56. The Story of the Bradford Fire (2015)
Diego Maradona (2019)
Steffen (2020)
Alfred Fidjestøl: Mine kamper (2020)
Nils Henrik Smith: 11 meter (2020)
Nils Henrik Smith: Entusiasme og raseri (2021)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 1 (2021)
Alt for Norge (2021)
FIFA Uncovered (2022)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 2 (2023)

Og litt Arsenal på kulturguffebloggen
The Gooner (1987-)
Nick Hornby: Fever Pitch (1992)
Fynn og Whitcher: Arsènal (2009)
Peter Storey: True Storey (2010)
Andrew Mangan (red.): So Paddy Got Up (2011)
Philippe Auclair: Thierry Henry. Lonely at the Top (2012)
Dennis Bergkamp: Stillness and Speed (2013)
Patrick Barclay: The Life and Times of Herbert Chapman (2014)
Mangan og Allen: Together (2014)
Fynn og Whitcher: Arsène and Arsenal (2014)
Amy Lawrence: Invincible (2014)
Tony Adams: Sober (2017)
Alan Smith: Heads Up (2018)
Amy Lawrence: 89 (2019)
Arsène Wenger: My life in Red and White (2020)
Arsène Wenger. Invincible (2021)