Peter Storey: True Storey (2010)

Peter Storey spelte på Arsenal på den tida det vart favorittlaget mitt. Det var ei anna tid, både for spelarar og publikum. Her til lands var det kanskje råd å sjå tre-fire Arsenal-kampar i løpet av ein sesong, men det var alt. Spelet var heilt annleis, det var mykje hardare kroppskontakt, spesielt om vinteren var det langt dårlegare banar, sunt kosthald og slikt var ikkje aktuelt, og spelarane tente langt mindre.

Eg kan ikkje hugsa at eg såg kampar der Storey var med, sjølv om eg sikkert gjorde. Eg hugsar at eg las om han i ulike blad, og visste korleis han såg ut. Saman med Peter Simpson hadde han dei mest perfekte Playmobil-sveisane på heile laget.

Storey var ikkje i verdsklasse på fotballbanen, men var likevel ein viktig spelar for laget. Han skriv i boka at han var"more disgraceful than graceful", jobben hans var å vinna ballen, og å takla motspelarar så hardt at dei kvidde seg for å prøva igjen. Han fekk 500 kampar for Arsenal, og vann mellom anna The Double i 1970/71.

Det er ikkje før i den siste tredelen boka skil seg frå vanlege fotballbiografiar. Gjorde nokon noko urett mot Storey då han spelte fotball, var det alltid dei andre si feil, skriv han. Andre får òg skulda for alt som skjedde etter at han la opp. Då sleit han litt med å få eit stabilt liv. At han akkurat no er inne i det fjerde ekteskapet er éin ting, ein annan ting er at han ei tid nærmast gjekk inn og ut av fengsel. Brotsverka var varierte - han var med på eit bilheleri, han var med på falskmynteri, han dreiv eit lite horehus, og han smugla porno frå Frankrike til England. Slik han legg det fram, vart han lurt av andre omtrent heile vegen - det einaste han vedgår skuld i var horehuset og pornoen.

Han har sjølvsagt ein medforfattar her. Boka er ikkje spesielt godt skriven, men som pauselitteratur innimellom heimeeksamen fungerte det heile greitt.

Guffen tilrår.

Meir fotball på kulturguffebloggen
Odd Iversen og Odd Vanebo: Fotball er mitt liv (1975)
Andreas Hompland: Sogndal e laget (1982)
Jon Haaland: Tommy (1982)
Ola Chr. Nissen: Mini (1992)
David Peace: The Damned United (2006)
Jonathan Wilson: Inverting the Pyramid (2008)
Zlatan Ibrahimovic og David Lagercrantz: Jeg er Zlatan (2011)
Simon Kuper: The Football Men (2011)
Rob Smyth og Georgina Turner: Jumpers for Goalposts (2011)
Rob Smyth, Leif Eriksen, Mike Gibbons: Danish Dynamite (2014)
Rob Smyth og Scott Murray: And Gazza Misses the Final (2014)
Martin Fletcher: 56. The Story of the Bradford Fire (2015)
Diego Maradona (2019)
Steffen (2020)
Alfred Fidjestøl: Mine kamper (2020)
Nils Henrik Smith: 11 meter (2020)
Nils Henrik Smith: Entusiasme og raseri (2021)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 1 (2021)
Alt for Norge (2021)
FIFA Uncovered (2022)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 2 (2023)

Og litt Arsenal på kulturguffebloggen
The Gooner (1987-)
Nick Hornby: Fever Pitch (1992)
Fynn og Whitcher: Arsènal (2009)
Andrew Mangan (red.): So Paddy Got Up (2011)
Philippe Auclair: Thierry Henry. Lonely at the Top (2012)
Dennis Bergkamp: Stillness and Speed (2013)
Patrick Barclay: The Life and Times of Herbert Chapman (2014)
Mangan og Allen: Together (2014)
Fynn og Whitcher: Arsène and Arsenal (2014)
Amy Lawrence: Invincible (2014)
Tony Adams: Sober (2017)
Alan Smith: Heads Up (2018)
Amy Lawrence: 89 (2019)
Arsène Wenger: My life in Red and White (2020)
Arsène Wenger. Invincible (2021)