Nja - eg les ein del rocke-biografiar. Som regel er det om musikarar eg likar eller kjenner litt til, men slik var det ikkje her. Lee var bassist og vokalist i det canadiske bandet Rush, som eg ikkje har noko forhold til i det heile. Boka fekk god omtale då ho kom ut i fjor, så eg prøvde meg like godt. Det var vel verdt bryet.
Den fyrste halvdelen av boka er finast. Eg er vanlegvis skeptisk til sjølvbiografiar der forfattaren bruker for mykje tid på oppveksten, men her gjev det meining: Begge foreldra sat i konsentrasjonsleirar under andre verdskrigen, og det prega sjølvsagt livet deira. Dei flytta til Canada då freden kom, gifta seg og fekk to ungar. Far til Lee døydde relativt tidleg, men han var nært knytt til mora så lenge ho levde.
Både mora og slekta elles (som òg hadde vore i konsentrasjonsleirar) var skeptiske til måten Lee fjerna seg frå det jødiske miljøet på. Han fekk langt hår og vart dregen mot drugs og rock'n'roll. (Han skriv lite om den tredje; kanskje av di han framleis er gift med ei han møtte før han var tjue.) Han går inn og ut av eit par band, før han får det til med Rush. Dei skifta trommis etter nokre år, og det er alltid stas når band har same medlemmer lenge. Frå 1974 til dei la opp i 2015 (med ein kort pause seint i 1990-åra) var det den same trioen heile tida. Etter kvart som bandet får meir og meir suksess vert boka litt slappare. Det vert mykje repetisjonar, og litt for mykje teknisk om studio og produsentar og instrument osb.
Eg anar (sjølvsagt) ikkje korleis Lee er som person, men her greier han å framstilla seg sjølv rimeleg sympatisk. Mange av anekdotane hans er rett nok mindre interessante enn han trur, men det kan jo vera smak og behag.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar