Å lesa skodespel er ikkje det same som å sjå dei framførte, sjølvsagt. Teksten vert flatare, og det går òg raskare. Alle pausar forsvinn i lesinga, alle nyansar skodespelarane legg inn i replikkane sine kjem ikkje med, osb. Eit skodespel i trykt utgåve gjev likevel eit godt inntrykk av korleis stykket vil vera. Det er eit stykke der all handling er lagt til heimen til Silje og Egil, som har eit litt skrantande forhold. Dei har nokre ungar som me aldri ser, derimot møter me mødrene deira, og bror til Egil. Han er til stades på ein middag, der det viktigaste han gjer er å provosera fram reaksjonar frå dei andre, etter at han pirkar i dei dårlege sidene deira. Mot slutten ser det ut til at Silje og Egil er på veg inn i noko godt igjen, men sikkert er det ikkje. Her er altså ein open slutt, og det er bra.
Stykket er ein svært nær slektning av ein scene i Innsirkling. Namna er endra, og litt anna òg, men eg merka ofte at dette er noko eg har lese før. Det er ikkje mange vekene sidan eg las Innsirkling; dei som ikkje har den like friskt i minnet vil ikkje tenkja på det. Det er eit solid stykke, som eg gjerne skulle ha sett framført.
Guffen tilrår.
Meir Tiller på kulturguffebloggen
Skråninga (2001)
Bipersonar (2003)
Innsirkling (2007)
Innsirkling 2 (2010)
Innsirkling (DNT 9.2.11)
Portrett av ein varulv (2011)
Innsirkling 3 (2014)
Kven er redd? (2015)
Begynnelser (Trøndelag Teater, 7.9.16)
Begynnelser (2017)
Flukt (2021)
Det framande landet (2022)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar