Alfred Fidjestøl: Mine kamper (2020)

Midt i 1990-åra var Drillo ein av dei mest populære nordmennene. Det skuldast sjølvsagt at han gjorde underverk med det norske fotballandslaget, men det skuldast òg at han så til dei grader var seg sjølv. Han stod trygt plassert langt ute på den politiske venstrevingen, og sa klart frå, både om dette og andre ting, når han vart spurt.

Han greidde likevel å skilja mellom det offentlege og det private. Han sette klare grenser, og slik sett er det nesten overraskande at han har gått med på å samarbeida om denne biografien. Kanskje det skuldast bakgrunnen til Alfred Fidjestøl - han har vore tilsett i Klassekampen, og han har spelt fotball for Fyllingen.

Det er ei finfin bok. Fidjestøl legg det heile opp kronologisk. Oppvekst i Fredrikstad. Studieår i Oslo. Fotball, omtrent heile tida - frå spelar i landslagsklasse, til han vart trenar ulike stader. Ved sida av trenargjerninga var han tilsett ved Idrettshøgskulen. Han var landslagstrenar 1990-98, og i denne perioden kunne han omtrent gå på vatnet. Det meste han tok i vart til gull. Eg vart overraska over kor mykje eg hugsa frå desse landskampane, men òg over kor mykje eg hadde gløymt.

Drillo og dei andre rundt han fortel ope om det aller meste, og Fidjestøl har fletta både desse samtalane og det enorme kjeldematerialet saman til ei god bok. Han er på lag med Drillo, utan at det hindrar han frå å vera kritisk. Han skriv godt, han byggjer opp både bok og kapittel på ein god måte. Eg saknar likevel noko: Drillo var ein suveren trenar for det norske landslaget i nittiåra, men fekk det berre unntaksvis til andre stader. Nokre stader gjekk nesten alt gale. Fidjestøl kunne godt ha gått lengre inn i denne problemstillinga, og vist kvifor alt lukkast i nittiåra. Var det betre spelarar? Var det meir lojale spelarar? Vart Drillo ein dårlegare trenar etter at han hadde hatt så stor suksess?

Guffen tilrår.

Meir Fidjestøl på kulturguffebloggen

Eit halvt liv. Ein biografi om Per Sivle (2007)
Trass alt. Det Norske Teatret 1913-2013 (2013)
Askerkretsen (2014)

Innerst i sjelen har jeg min forstand. En biografi om Georg Johannesen (2022)

Meir fotball på kulturguffebloggen
Odd Iversen og Odd Vanebo: Fotball er mitt liv (1975)
Andreas Hompland: Sogndal e laget (1982)
Jon Haaland: Tommy (1982)
Ola Chr. Nissen: Mini (1992)
David Peace: The Damned United (2006)
Jonathan Wilson: Inverting the Pyramid (2008)
Zlatan Ibrahimovic og David Lagercrantz: Jeg er Zlatan (2011)
Simon Kuper: The Football Men (2011)
Rob Smyth og Georgina Turner: Jumpers for Goalposts (2011)
Rob Smyth, Leif Eriksen, Mike Gibbons: Danish Dynamite (2014)
Rob Smyth og Scott Murray: And Gazza Misses the Final (2014)
Martin Fletcher: 56. The Story of the Bradford Fire (2015)
Diego Maradona (2019)
Steffen (2020)
Nils Henrik Smith: 11 meter (2020)
Nils Henrik Smith: Entusiasme og raseri (2021)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 1 (2021)
Alt for Norge (2021)
FIFA Uncovered (2022)
Fever Pitch! The Rise of the Premier League, sesong 2 (2023)

Og litt Arsenal på kulturguffebloggen
The Gooner (1987-)
Nick Hornby: Fever Pitch (1992)
Fynn og Whitcher: Arsènal (2009)
Peter Storey: True Storey (2010)
Andrew Mangan (red.): So Paddy Got Up (2011)
Philippe Auclair: Thierry Henry. Lonely at the Top (2012)
Dennis Bergkamp: Stillness and Speed (2013)
Patrick Barclay: The Life and Times of Herbert Chapman (2014)
Mangan og Allen: Together (2014)
Fynn og Whitcher: Arsène and Arsenal (2014)
Amy Lawrence: Invincible (2014)
Tony Adams: Sober (2017)
Alan Smith: Heads Up (2018)
Amy Lawrence: 89 (2019)
Arsène Wenger: My life in Red and White (2020)
Arsène Wenger. Invincible (2021)