Eg har lese nokre biografiar om fotballspelarar. Dei er diverre rimeleg like, og sjølv om nokre av spelarane har ei interessant historie å fortelja, er slike bøker sjeldan dei heilt store opplevingane. Det er ikkje slike bøker eg har lese meir enn éin gong.
Men denne boka kan eg godt tenkja meg å lesa fleire gonger. Det er eigentleg ein noko trist historie, men boka er svært underhaldande. Fleire gonger lo eg høgt. Boka handlar om Robin Friday, som skal ha vore ein rimeleg god fotballspelarar. Eg bruker formuleringa "skal ha vore" av di tittelen er presis: Det finst så godt som ingen filmar som viser han i aksjon.
Han spelte i engelsk fjerde- og tredjedivisjon nokre få år midt i 1970-åra. Han var ein laus kanon, men fungerte godt då han spelte for Reading. Trenaren lét han vera som han var - det var greitt at han gjekk i fillete klede og at han drakk og at han røykte hasj og at han ikkje møtte til alle treningane, så lenge han møtte opp til kamp. Han skåra mange mål, nokre skal ha vore i verdsklasse, og publikum elska han. Reading selde han til Cardiff, der det ikkje fungerte like godt. Etter eit halvt år der la han opp, 25 år gamal.
Boka er (stort sett) oral history, der folk rundt han fortel om korleis dei opplevde han. Nokre er skuffa over at han ikkje tok fotballen meir seriøst, andre meiner at Friday hadde eit flott liv, der han var seg sjølv. Det kjem mange utrulege anekdotar, og fleire av dei som snakkar formulerer seg finfint. Her er òg ei rekkje sitat frå samtidige aviser. Det er der Friday kjem til orde, han døydde i 1990.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar