Innsirkling (Det Norske Teatret 9.2.11)

Utgangspunktet for romanen er ei lysing med bilete av David, som har mist minnet. Dei som veit noko om han vert bedne om å fortelja han det dei veit, slik at han kanskje kan få minnet attende. I romanen skriv tre personar, Jon, Arvid og Silje, brev til han. Innimellom desse breva, som kjem i tre separate delar, får me glimt frå samtidskvardagen deira.

På teaterscena er ikkje denne tredelinga like tydeleg. Her går dei tre om kvarandre, det vekslar heile tida mellom kven som snakkar. Arvid ligg på sjukehus, Silje er heime, medan Jon er dels på turné, dels heime hjå mora, og dels heime hjå Wenche, den tidlegare sambuaren hans. Denne samanblandinga fungerer godt. Når dei tre snakkar til David, festar dei blikket på ein lyskastar bak publikum, og David vert ein dei ser opp til, for Jon vert han nesten som ei leiestjerne.

Romanane til Tiller har mykje dialog, og mykje god dialog, slik at det i utgangspunktet eignar seg godt for scena. (Det har òg fungert godt før, i stykket Folkehelsa møter me Silje og familien hennar igjen.) Her var uventa mykje å le av, i alle fall for mange andre i salen. Noko var tilsikta, når Wenche hissar seg opp og snakkar fortare og fortare på ein trønderdialekt som vert meir og meir uforståeleg, må det til dømes vera humoristisk meint.

Trompetisten Matias Eick har rolla som David. Han held seg stort sett i bakgrunnen, men kjem fram på scena av og til, sjølvsagt utan å seia eit ord. Musikken hans er glimrande.

Eit teaterstykke basert på ein roman må sjølvsagt vurderast fritt. Likevel er det vanskeleg å unngå samanlikningar, spesielt når det berre er nokre månader sidan eg las romanen. Det er sjølvsagt uråd å vita kva eg hadde meint om teaterstykket viss eg ikkje hadde lese romanen, men for meg, som altså likte romanen svært godt, vart dette ein liten nedtur. Eg likte stykket, men romanen er langt betre. Det kan henda at det fungerer betre for ein som ikkje kjenner historia, og for ein som heller ikkje har lese Innsirkling 2, der det vert hinta endå sterkare om at ting ikkje er heilt som dei vert presenterte.

Guffen tilrår.

Meir Tiller på kulturguffebloggen
Skråninga (2001)
Bipersonar (2003)
Innsirkling (2007)
Folkehelsa (2009)
Innsirkling 2 (2010)
Portrett av ein varulv (2011)
Innsirkling 3 (2014)
Kven er redd? (2015)
Begynnelser (Trøndelag Teater, 7.9.16)
Begynnelser (2017)
Flukt (2021)
Det framande landet (2022)

Meir Det Norske Teatret på kulturguffebloggen
Olav Dalgard: Lars Tvinde (1966)
Arthur Klæbo: Edvard Drabløs (1967)
Ivar Eskeland: Du store alpakka. Soga om Gisle Straume (1987)
Bikubesong (Det Norske Teatret, Oslo, 23.4.2013)
Alfred Fidjestøl: Trass alt. Det Norske Teatret 1913-2013 (2013)
Haugtussa (Voss kulturhus, 8.5.2015)
Kan nokon gripe inn (Det Norske Teatret, Oslo, 28.1.17)
Snøkvit (14.10.2017)
Kimen (Det Norske Teatret, Oslo, 20.1.2018)
Fuglane (Det Norske Teatret, Oslo, 26.2.22)
Inn frå regnet (Det Norske Teatret, Oslo, 17.9.22)
Tid for glede (Det Norske Teatret, Oslo, 14.10.2022)