Denne boka har heilt rett tittel. Einar Gerhardsen, den mektigaste av alle dei mektige mennene i Arbeidarpartiet, skal ha brukt det uttrykket ofte for å forklara vedtak som kom. Det skapte altså eit inntrykk av at nokon få sat på bakrommet og fann ut kva som skulle gjerast. Denne boka viser at det ofte var slik.
Det handlar om personskifta i leiinga av Arbeidarpartiet 1945-75. I denne tida hadde tidvis Arbeidarpartiet all makt i landet, dei hadde reint fleirtal på Stortinget og kunne gjera (omtrent) som dei ville. Lahlum går gjennom alle viktige personskifte, anten det er i partiorganisasjonen, i regjeringa, i statsministerposten, eller redaktørstillinga i Arbeiderbladet. Kven fekk viljen sin? Kven fekk det ikkje? Kven takka ja, kven takka nei, kven vart kasta mot sin vilje?
Lahlum er ein grundig forfattar, slik at det av og til vert veldig detaljert, og av og til vert det vanskeleg å halda styr på alle namna. Men som oftast er det spanande lesing, også for oss som aldri har røysta på Arbeidarpartiet og som heller ikkje har planar om gjera det.
Og sjølv om boka handlar om tiåra etter andre verdskrig, vart ho jo brått rimeleg aktuell igjen. Den siste veka har det vorte murra ein del om at Støre må trekkja seg som leiar av Arbeidarpartet, og sett frå utsida verkar det opplagt at det her er sterke krefter som har snakka saman på bakrommet.
Guffen tilrår.
Meir Lahlum på kulturguffebloggen
Haakon Lie. Historiene, mytene og mennesket (2009)
Reiulf Steen (2019)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar