Det er ikkje eit heilt ukjent Fosse-landskap, dette. Han har fleire gonger skrive om unge eller halvgamle musikarar som ikkje får det heilt til, som gjerne er glade i å drikka, og som ofte tenkjer på damer. I dei tidlege bøkene var han rett nok noko meir frimodig i språket kring damene, men likevel.
Men her er òg noko nytt her, og det er vel det som gjer at boka fungerer. Boka har ei rekkje forteljarar, som fortel sine eigne kapittel. Nokre får fleire kapittel, nokre kapittel har (truleg) fleire forteljarar. Same hendinga vert fortalt frå fleire kantar av bordet, og nokre av forteljarane fortel om andre forteljarar, gjerne slike som berre fortel eitt kapittel. Og då anar me at Fosse prøver å seia noko om kven me er, korleis me skapar eigne identitetar og eigne rom, og korleis me er ulike alt etter kven me snakkar med.
Dei to me møter oftast er musikaren Fredrik og journalisten Bjørn. Begge møter ei kvinne med krøllete gult hår; kanskje er det same kvinna, kanskje er det to ulike. Ingen av dei har eigentleg lyst til å møta ho, dei er begge gifte og har to ungar, og begge ser ut til å ha dårlege røynsler med ho med det gule håret.
Guffen tilrår.
Meir Fosse på kulturguffebloggen
Raudt, svart (1983)
Stengd gitar (1985)
Blod. Steinen er (1987)
Naustet (1989)
Bly og vatn (1992)
To forteljingar (1993)
Prosa frå ein oppvekst (1994)
Gitarmannen (1997)
Eldre kortare prosa (1998)
Morgon og kveld (2000)
Det er Ales (2004)
Melancholia (2004)
Leif Zern: Det lysande mørket (2005)
Andvake (2007)
Cecilie N. Seiness: Jon Fosse. Poet på Guds jord (2009)
Jente i gul regnjakke (2009)
Olavs draumar (2012)
Soga om Fridtjov den Frøkne (2013)
Kveldsvævd (2014)
Eskil Skjeldal og Jon Fosse: Mysteriet i trua (2015)
Morgon og kveld (Nationaltheatret, Oslo, 4.12.2015)
Det andre namnet (2019)
Eg er ein annan (2020)
Eit nytt namn (2021)
Jan H. Landro: Jon Fosse. Enkelt og djupt (2022)
Kvitleik (2023)
I svarte skogen inne (Det Vestnorske Teatret, Bergen, 2.6.2023)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar