Det handlar om rockestjerner, om dei rockestjernene som var så store og vidgjetne at dei verka som noko anna enn menneske. Hepworth, ein svært røynd britisk musikkjournalist, tek oss med gjennom rockehistoria og skriv om éin artist eller gruppe frå kvart år, frå 1955 til 1994. Eller 1995, viss me reknar med det siste kapitlet: Der skriv han om folk frå nett-bransjen. Viss videoen drepte radiostjernene var det internett som drepte rockestjernene.
Hepworth skriv ikkje reine biografiar. Det er det ikkje plass til; kvart kapittel er på rundt ti sider. Av og til er det med mange biografiske opplysningar, men han skriv mest om grunnen til at akkurat den stjerna vert skriven om akkurat det året. Han gjer ofte overraskande val - han skriv til dømes eitt kapittel om Ian Stewart, mannen som var den viktigaste i Rolling Stones dei fyrste åra, men som aldri vart offisielt medlem. Ein viktig grunn skal ha vore at han ikkje var spesielt fotogen. Hepworth skriv at ein vanleg reaksjon til dette argumentet er at "how could he possible say that this man was too ugly to be in a group that seemed to be chock-full of uglies".
Det er mykje å smila og le av her, men det er òg mykje alvor. Hepworth viser korleis drikk og dop påverka rockestjernene, han viser korleis altfor mykje pengar endra dei, han viser korleis fjernsyn og video påverka dei, og han viser korleis det på eit eller anna tidspunkt vart slik at me visste altfor mykje om rockestjernene. I gamle dagar var dei mystiske og lite tilgjengelege; tidleg i 1990-åra endra det seg.
Kapitlet som handla om akkurat det handla om Madonna, noko som var eit rart val. Ho er sjølvsagt ei stjerne, men er ho ei rockestjerne? Ikkje slik eg ser det. Der er kanskje andre val som er rare òg, her er kapittel om Quarrymen, Lennon, Starr og McCartney, men ikkje om Harrison. Det er vel òg rart at Spinal Tap får eit eige kapittel.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar