I filmen Apollo 13, etter at NASA har greidd å få eit skada romfartøy med tre astronautar trygt tilbake til jorda, bryt alle i lokalet ut i ekstatisk jubel. Det er ei liknande scene i denne filmen, men bakteppet er heilt annleis: Dei har greidd å skapa ei atombombe. Det handlar altså ikkje om redda liv, det handlar om det stikk motsette. Nokre veker seinare vart over 100 000 menneske drepne i Hiroshima og Nagasaki.
Filmen handlar om Robert Oppenheimer, som leia heile prosjektet. Tre historier vert fortalde parallelt. I tillegg til arbeidet med og kampen for å få til bomba får me to historier frå etter krigen. Den eine er rein mccarthyisme - Oppenheimer hadde hatt nær kontakt med mange kommunistar og med kommunistpartiet før krigen, og etter ei høyring mista han sikkerheitsklareringa si. Den andre handlar om ei høyring der Strauss, ein Oppenheimer kom på kant med, prøver å verta klarert som statsråd.
Det er altså ein film med mykje snakking, og ein film der me veit mykje av det som kjem til å skje. Det fungerer likevel finfint, her er meir enn nok av dramatikk i alt dei gjer. Skodespelet er glitrande, og det kjem godt fram korleis forskarane vert dregne mellom dei faglege utfordringane med å skapa bomba og konsekvensane av at dei får det til. Bileta er smakfulle og lydbiletet er fabelaktig.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar