Forteljaren i denne boka, Idun Hov, er ikkje heilt til å stola på. Ho har ei utruleg og rik historie å fortelja, men fleire gonger kjem det fram at ho ikkje er truverdig. Det kan skuldast ein rik fantasi; det kan skuldast at ho er litt ustabil. Opningssetninga seier mykje: "Så er jeg tvangsinnlagt igjen".
Historia vert delvis fortalt i dagboksform. Idun har funne dagbøkene bestefaren skreiv i 1917, 1934 og 1944, og skreiv òg dagbok sjølv i 1954. Det er sjølvsagt ikkje tilfeldige år som er valt; det som skjedde desse åra er viktig for det Haff vil fortelja. Det heile er ei familiekrønike, der mykje krinsar rundt det som skjedde under krigen. Bestefaren var skipsreiar, dominerande, og ein nøkkelperson i eit lokalt trussamfunn. Far hennar var prest, som utan heilt å villa det sjølv datt ned på feil side under krigen og fekk ein landssvikardom etterpå.
Idun slit med dette og meir til. Ho fartar rundt i Europa, der ho heile tida møter farlege situasjonar. Ho kjem seg heim att, får gitt ut nokre bøker, men den langvarige konflikten med tvillingsystera gjer at ho vert tvangsinnlagt. Igjen.
Det er ei fin bok. Haff er ein svært solid forfattar, som gjev oss litt og litt informasjon, og som ofte kjem med tilbakeblikk eller nye opplysningar som overraskar oss.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar