Merethe Lindstrøm: Fuglenes anatomi (2019)

Denne romanen er litt i slekt med den fire år eldre Fra vinterarkivene. Også her vert det fortalt om eit forhold som ikkje er heilt godt. Kvinna ("jeg") er forfattar, og sambuaren hennar, Sirke, er ikkje alltid på lag med ho. Han drikk mykje, han reiser gjerne vekk og vert vekke lenge. Dei bur på den engelske landsbygda, der dei pussar opp eit hus, og det at Sirke reiser vekk gjer at ho ser på den unge snikkaren med andre auge. 

Eitt av oppdraga til snikkaren er å byggja eit rom/bur til fuglane deira. Det handlar mykje om fuglar, men det handlar òg om forholdet mellom tre generasjonar med kvinner. Ho tenkjer mykje på mora og oppveksten sin, og ho tenkjer på sine eigne døtre. 

Romanen skiftar ofte i tid og tema, men Lindstrøm har full kontroll på skrivinga si. Også denne boka er uvanleg velskriven, med lange, flotte setningar. Det er ein fryd å lesa dette, og gledeleg nok: Same dag eg var ferdig med boka les eg i avisene at det nett har kome ut ei ny novellesamling frå Lindstrøm.

Guffen tilrår.

Meir Lindstrøm på kulturguffebloggen
Sexorcisten og andre fortellinger (1983)
Borte, men savnet (1988)
Kannibal-leken (1990)
Regnbarnas rike (1992)
Svømme under vann (1994)
Steinsamlere (1996)
Stedfortrederen (1997)
Jeg kjenner dette huset (1999)
Natthjem (2002)
Ingenting om mørket (2003)
Barnejegeren (2005)
Gjestene (2007)
Dager i stillhetens historie (2011)
Arkitekt (2013)
Fra vinterarkivene (2015)
Nord (2017)
Vinterhest (2022)
Når vi synger (2023)