Hovudpersonen er Mai. Ho er kunstfotograf, og bur saman med
ektemann nummer to, og tre ungar. Far til den eldste ungen, Inge, bur i
nabolaget, men etter ei rettssak om foreldrerettar året før snakkar dei ikkje
med kvarandre. Ho slit òg med skuldkjensle etter at ho (kanskje) var skuld i at
bror hennar som heilt liten vart dauv. Mai er ein dyktig fotograf, men er ikkje
like flink med folk. Ho skulle gjerne hatt eit nærare forhold til Inge, som på
si side heller ville budd hjå faren.
Me får vita meir og meir om Inge utover i boka, og han vert
etter kvart minst like interessant som Mai. Han går mykje for seg sjølv, den
tryggleiken og det fellesskapet han leitar etter finn han korkje hjå faren
eller mora. Han trivst godt saman med eit piggsvin han har funne, og tek seg av
det slik ein forelder burde ta seg av ungen sin. Tilhøvet mellom ungar og
foreldre går igjen i heile boka, og slik sett er det eit klart signal om kvar
Mai sviktar, det at Inge faktisk tek seg betre av piggsvinet enn ho gjer av
ungane sine.
Det er altså ikkje den beste Lindstrøm-boka eg har lese, dette, men det skal jo òg noko til. Eg koste meg likevel tidvis i den siste halvdelen av boka, der Inge vert dregen mot fleire potensielle farar.
Guffen er lunken.
Meir Lindstrøm på kulturguffebloggen
Sexorcisten og andre fortellinger (1983)
Borte, men savnet (1988)
Kannibal-leken (1990)
Regnbarnas rike (1992)
Svømme under vann (1994)
Steinsamlere (1996)
Stedfortrederen (1997)
Jeg kjenner dette huset (1999)
Ingenting om mørket (2003)
Barnejegeren (2005)
Gjestene (2007)
Dager i stillhetens historie (2011)
Arkitekt (2013)
Fra vinterarkivene (2015)
Nord (2017)
Fuglenes anatomi (2019)
Vinterhest (2022)
Når vi synger (2023)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar