Merethe Lindstrøm: Regnbarnas rike (1992)

Eg les gjerne tidlege bøker av forfattarar eg etter kvart har fått sansen for. Nokre gonger er det verdt bryet, andre gonger er det det ikkje. Eg var litt skeptisk til denne, kanskje mest på grunn av det forferdelege omslaget. Alt det der med å ikkje skua hunden på håra er heilt greitt, men likevel. Det kan vera eitt av dei verste omslaga eg har sett.

Boka er heldigvis langt betre. Ho vert fortalt av Maria, som trass sin relativt unge alder har sett og opplevd svært mykje. Ho reiser frå by til by, frå land til land, frå mann til mann, før ho igjen tek turen innom heimen til mora. Der trivst ho ikkje, dei to går ikkje altfor godt overeins, men ho kjem likevel attende heile tida. Ho leitar etter noko ho ikkje veit kva er, og finn det heller ikkje.

Gradvis lærer me meir og meir om kva Maria har vore ute for. Her er både fødsel og død. Kvar det heile tok til, kvifor det gjekk som det gjekk med Maria, får me vel ikkje noko klart svar på, men det er heller ikkje det viktige. Boka er eit fint portrett av ei kvinne som ikkje heilt har fått det til.

Guffen tilrår.

Meir Lindstrøm på kulturguffebloggen
Sexorcisten og andre fortellinger (1983)
Borte, men savnet (1988)
Kannibal-leken (1990)
Svømme under vann (1994)
Steinsamlere (1996)
Stedfortrederen (1997)
Jeg kjenner dette huset (1999)
Natthjem (2002)
Ingenting om mørket (2003)
Barnejegeren (2005)
Gjestene (2007)
Dager i stillhetens historie (2011)
Arkitekt (2013)
Fra vinterarkivene (2015)
Nord (2017)
Fuglenes anatomi (2019)
Vinterhest (2022)
Når vi synger (2023)