Merethe Lindstrøm: Jeg kjenner dette huset (1999)

Endå ei fin samling noveller frå Merethe Lindstrøm. Eit par av novellene gjekk meg hus forbi, men dei fleste var svært, svært gode.

Det er ikkje lett å finna noko gjennomgangstema denne gongen. Men novellene har i langt større grad enn i dei tidlegare bøkene hennar ei særeiga stemning. Det er ikkje så mykje handlinga som gjer at novellene fengar, det er like mykje denne stemninga, som Lindstrøm får fram med få ord, og som regel med eit lågmælt språk. Nokre av novellene handlar òg om korte augneblink, der forteljaren gjerne ser bakover for å visa noko av grunnen til det som har skjedd.

Noko å trekkja for? Javisst, men ikkje mykje. Det var altså nokre noveller som ikkje festa seg så godt, og eg er heller ikkje altfor begeistra for dei partia der ho bruker mange korte og avhogde setningar etter kvarandre. Det verkar litt for tilgjort, og bryt med det elles finfine språket hennar.

Guffen tilrår.

Meir Lindstrøm på kulturguffebloggen
Sexorcisten og andre fortellinger (1983)
Borte, men savnet (1988)
Kannibal-leken (1990)
Regnbarnas rike (1992)
Svømme under vann (1994)
Steinsamlere (1996)
Stedfortrederen (1997)
Natthjem (2002)
Ingenting om mørket (2003)
Barnejegeren (2005)
Gjestene (2007)
Dager i stillhetens historie (2011)
Arkitekt (2013)
Fra vinterarkivene (2015)
Nord (2017)
Fuglenes anatomi (2019)
Vinterhest (2022)
Når vi synger (2023)