Merethe Lindstrøm: Barnejegeren (2005)

Dette vert jo reine Lindstrøm-bloggen. Det er den tredje boka hennar eg les i haust, og det er den tredje boka hennar eg er imponert over. Det er gode bøker, og denne er så godt skriven at eg kjende smerta til hovudpersonen. Av og til var det vondt å lesa boka.

Hovudpersonen, Ida, arbeider som barnepsykolog. Det verkar ikkje akkurat som om ho har funne drøymejobben, ho slit med å ordleggja seg, ho slit med på finna ord som passar i gitte situasjonar. Notidsforteljinga i boka handlar om at ei åtte år gamal jente er sakna etter ein fjelltur. Jenta har vore pasient hjå Ida, men bortsett frå det greier ho ikkje å engasjera seg stort i denne leitinga. Hendinga vekkjer til live det opne såret ho har bore med seg omtrent heile livet.

Dotter hennar er narkoman i Oslo. Ida har ei kjensle av at det er hennar feil, av at ho gjorde noko gale då ho, som åleinemor, oppdrog dottera. Ho kjem stadig tilbake til ein episode der dei kom vekk frå kvarandre på eit arrangement på det lokale kjøpesenteret. Ho fann dottera relativt fort att, men greier ikkje fri seg frå ein tanke om at ho på den korte stunda kan ha vorte utsett for eit overgrep. Etter at dottera vert vaksen flyttar ho altså til Oslo, og Ida greier ikkje å snakka skikkeleg med ho. Ho sit i staden heime, der ho mimrar om dei gode dagane dei hadde saman, og der ho drøymer om å ta dottera med til Alaska. Ho har mykje kontakt med folk, men det fungerer aldri heilt godt - ho har det eigentleg best når ho mimrar, og når ho legg ut på reiser i tankeverda.

Guffen tilrår.

Meir Lindstrøm på kulturguffebloggen
Sexorcisten og andre fortellinger (1983)
Borte, men savnet (1988)
Kannibal-leken (1990)
Regnbarnas rike (1992)
Svømme under vann (1994)
Steinsamlere (1996)
Stedfortrederen (1997)
Jeg kjenner dette huset (1999)
Natthjem (2002)
Ingenting om mørket (2003)
Gjestene (2007)
Dager i stillhetens historie (2011)
Arkitekt (2013)
Fra vinterarkivene (2015)
Nord (2017)
Fuglenes anatomi (2019)
Vinterhest (2022)
Når vi synger (2023)