Eg har aldri likt musikken til Nick Cave noko særleg. Samstundes er det lenge sidan eg har prøvd - då han song i The Birthday Party fekk det bandet mykje ros frå fleire kantar. Eg kjøpte ei av platene deira, men fekk minimalt ut av det. Det er vel einaste gongen eg har handla Cave. Eg har hatt gode vener som har likt han, så eg har høyrt eitt og hitt, men det gjev meg ikkje så mykje.
Eg prøvde meg likevel på denne boka, som har fått uvanleg mykje skryt. Delar av skrytet er vel fortent, men det vert å dra det for langt å kalla dette den beste musikkboka nokosinne.
Boka er sett saman av ei rekkje samtalar. Cave er ikkje interessert i ein kronologisk gjennomgang av liv og verk, det handlar mest om kva han driv med i nyare tid. Nokre tema går att heile tida. Det handlar mykje om musikk og om tekstskriving, og her snakkar Cave fritt om korleis han arbeider. Han er disiplinert, han går på jobb for å skriva tekst og musikk. Han snakkar godt om samarbeidet med andre, spesielt Warren Ellis.
Og han snakkar mykje om tapet av sonen sin. Sonen var femten år gamal då han døydde, rusa på LSD. Korleis kjem ein seg vidare etter noko slikt? Korleis kan ein skapa musikk etter noko slikt? Cave snakkar om korleis han aldri vert ferdig med det, men at han må finna ein måte å fungera på likevel.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar