Eg vaks eigentleg opp med punk frå England. Den amerikanske fekk eg ikkje like mykje med meg av; unntaket var Dead Kennedys. Det var ikkje før eg vitja USA i 1988 at eg fekk augene litt opp for (delar av) den amerikanske punken, og kanskje spesielt banda frå Washington, DC.
Det som kanskje slo meg aller mest var haldningane deira. Det var noko meir gjennomtenkt og freistande enn øl og vald-haldninga hjå mange engelske band. Det gjorde jo heller ingenting at musikken fenga. Bandet eg likte aller best var Fugazi.
Friedman har tidlegare gjeve ut ei bok med foto av Fugazi. Denne boka handlar om eitt av banda som kom før Fugazi - Minor Threat. Ian MacKaye, som (kanskje litt motviljug) vart ein sjefsideolog for DC-punken, var med i begge banda. Minor Threat var aktive frå 1980 til 1983, og Friedman listar opp dei fem-seks gongene han såg dei eller fotograferte dei. Boka inneheld dei beste av dei rundt 200 bileta han tok av dei. Nokre er ikoniske, som det fantastiske omslagsbiletet der publikum er minst like mykje med som MacKaye, eller bandbileta som er tekne utanfor Dischord House, der MacKaye og trommeslagaren Jeff Nelson budde (og der dei dreiv plateselskapet Dischord frå).
Boka inneheld òg mange tekstar. Guy Picciotto, som seinare vart med i Fugazi, skriv om korleis det var å vera fan av Minor Threat. Andre, som Jello Biafra, skriv om korleis det var å gå på scena etter Minor Threat. Alle tekstane er verde å lesa; alle bileta er verde å sjå.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar