Aksel Sandemose skreiv ei bokmelding av Huset i mørkret av Tarjei Vesaas, og slutta med å skriva at "det gikk opp for hvilken fin ting som var skjedd: En har igjen sittet og les Tarjei Vesaas hjemme i Norge". Då eg var ferdig med denne boka fekk eg omtrent same reaksjonen. For ein flott forfattar Tomas Espedal er.
Han skriv om tema han har teke opp før, men han gjer det likevel så elegant og stilreint at det verkar nytt og levande. Teksten framstår nesten som eit dikt, med korte tekstliner. Det handlar igjen om å mista nokon ein har vore glad i. Espedal skriv om diktaren Petrarca som skreiv om si Laura lenge etter at ho døydde, han skriv om far sin som framleis saknar kona som døydde for mange år sidan, og han skriv om seg sjølv, som opplevde at kjærasten, Janne, gjekk frå han.
Sjølv om det er skjønnlitteratur, verkar det heile sjølvbiografisk og utleverande. Det er òg spanande, tidleg i boka fortel eg-personen at han aldri vil reisa til Oslo, fordi Janne har slått seg ned der saman med den nye kjærasten sin (som like godt er/var ein nær ven av eg-personen). Mot slutten av boka har han ombestemt seg, no vil han til Oslo for å banka opp den nye kjærasten. Det skjer ikkje, han innser at det er viktig for han at Janne har det godt.
Guffen tilrår.
Meir Espedal på kulturguffebloggen
En vill flukt av parfymer (1988)
Hun og jeg (1991)
Biografi (glemsel) (1999)
Dagbok (epitafer) (2003)
Brev (2005)
Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) (2006)
Imot kunsten (2009)
Litteratursymposiet i Odda, 2010
Imot naturen (2011)
Bergeners (2013)
Mitt privatliv (2014)
Elsken (2018)
Lyst (2022)
11. september 2016
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar