Tomas Espedal: Brev (2005)

Også i denne boka går Tomas Espedal tett innpå seg sjølv. Til liks med Dagbok er boka skriven i tida etter at kona hans døydde, og det pregar innhaldet. Her er fem-seks bolkar i boka, og dei to fyrste av desse ser i alle fall ut til å handla om ho som er død. Den andre av desse er skrive som eit brev frå henne; den fyrste, som òg er den lengste i boka, handlar òg om Espedal sin fascinasjon for slåsskampar. I ungdommen dreiv han med boksing, sterkt inspirert av far sin, og han slåst òg i andre samanhengar.

Dei andre bolkane, eller breva, handlar om andre personar som har stått forteljaren nær. Det er som vanleg freistande å lesa Espedal sine bøker sjølvbiografisk, og det er ikkje tvil om at han hentar mykje av stoffet frå sitt eige liv, men samstundes er det viktig å ha i tankane at det er skjønnlitteratur han skriv. Og også brevskrivarar står sjølvsagt fritt til å redigera det dei fortel - eit brev er ikkje den heile og fulle sanninga.

Guffen tilrår.

Meir Espedal på kulturguffebloggen
En vill flukt av parfymer (1988)
Hun og jeg (1991)
Biografi (glemsel) (1999)
Dagbok (epitafer) (2003)
Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) (2006)
Imot kunsten (2009) 
Litteratursymposiet i Odda, 2010
Imot naturen (2011)
Bergeners (2013)
Mitt privatliv (2014)
Året (2016)
Elsken (2018)
Lyst (2022)