Eg-personen bur saman med Nina. Dei har det oftast bra, men det går litt opp og ned. Ho vil ut av byen; han kan ikkje tenkja seg å bu nokon annan stad. Det ser ut som om dei syng på siste verset, men då det viser seg at ho er gravid, vert dei knytt saman igjen. Dei ferierer i Syden, og då dei kjem heimatt flyttar dei på landet. Han er framleis lunken, noko som viser seg i dei hyppige negative omtalane av folka som held til der. Skilnadene mellom dei to vert tydelegare på landet. Han går inn i ei meir stereotyp mannsrolle, der han drøymer om ein boksering, og der han (til ei viss grad) tek del i oppgåvene på garden der dei leiger hus. Men han vert òg meir sarkastisk, og han er langt mindre tolmodig med Nina. Sjølv om boka sluttar med at dei gifter seg, sit ein ikkje att med ei kjensle av at dette er noko som kjem til å vara.
Det er ein Espedal som prøver seg fram, dette. Noko glitrande roman er det ikkje, men som alltid er det spanande å lesa tidlege verk av store forfattarar.
Guffen er lunken.
Meir Espedal på kulturguffebloggen
En vill flukt av parfymer (1988)
Biografi (glemsel) (1999)
Dagbok (epitafer) (2003)
Brev (2005)
Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) (2006)
Imot kunsten (2009)
Litteratursymposiet i Odda, 2010
Imot naturen (2011)
Bergeners (2013)
Mitt privatliv (2014)
Året (2016)
Elsken (2018)
Lyst (2022)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar