Tomas Espedal: Dagbok (epitafer) (2003)

Å lesa Tomas Espedal er alltid stort. Han har så stor kontroll over språket, det ser alltid ut som om han har funne dei retta orda og den rette uttrykksmåten, slik at eg rett som det er tenkjer at akkurat denne sida, akkurat dette avsnittet, var så godt som perfekt.

Boka er sett saman av ei rekkje korte tekstar. Som vanleg ser mykje ut til å vera sjølvbiografisk. Dei to hovudemna han skriv om er nærleiken til bøker og litteratur, og tap. Det siste er det som dominerer, han skriv om ein periode då han miste to av dei kvinnene som stod han nærast - si eiga mor, og mor til dei to døtrene hans. Kanskje det er desse tapa som gjer at han igjen søkjer tilflukt i bøkene, men berre kanskje. Det er i alle fall det han gjer, sjølv om han lever i den verkelege verda, trivst han òg svært godt i bøkene: "Jeg skulle virkelig ønske det var mulig å bo i litteraturen".

Etter at eks-kjærasten hans døydde sit han att med eineansvar for dei to døtrene. Nokre av dei finaste tekstane i boka handlar om dagleglivet mellom dei tre. Han er ein god far, han gjer det fedre skal, men samtidig er han glad når dei to døtrene går på skulen, slik at han kan vera åleine, og gjera det han likar best - lesa, og skriva. Det same tek seg opp att om kvelden - når døtrene endeleg har sovna kan han igjen setja seg ved skrivebordet. Dei to døtrene går likevel ikkje i vegen for han, og det skin tydeleg gjennom kor glad han er i dei.

Guffen tilrår.

Meir Espedal på kulturguffebloggen
En vill flukt av parfymer (1988)
Hun og jeg (1991)
Biografi (glemsel) (1999)
Brev (2005)
Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) (2006)
Imot kunsten (2009) 
Litteratursymposiet i Odda, 2010
Imot naturen (2011)
Bergeners (2013)
Mitt privatliv (2014)
Året (2016)
Elsken (2018)
Lyst (2022)