Det er ei fin og språksikker bok. Det er ikkje noka tjukk bok, her er berre godt og vel 160 sider, men Espedal seier likevel mykje og viktige ting om mange og viktige ting. Det handlar mykje om å høyra til, om å finna seg ein plass der ein er trygg. Det handlar òg om ein lengt etter å verta forfattar. Det handlar mykje om kontakt mellom generasjonane, og korleis dei som manglar kan vera like viktige som dei som er der.
I den fyrste delen av boka skriv Espedal mykje om tre generasjonar menn. Han vekslar mellom desse, av og til glir han over til ein annan av dei utan at ein merkar det, og får med det godt fram korleis eigenskapar går i arv, og korleis eg-personen er farga av dei nærmaste mennene i stamtreet sitt.
Eg-personen er ein forfattarar, oppvaksen i Bergen. Eg veit omtrent ingenting om livet til Espedal, men under lesinga er det lett å tru at dette er basert på han sjølv. Og då er det vanskeleg å ikkje dra samanlikningar til det svære romanprosjektet til Karl Ove Knausgård. Eg burde kanskje ikkje gjera det, sidan eg ikkje kom spesielt langt i Min kamp 1 før eg la boka frå meg, men i denne boka er språket så konsentrert at kvar setning verkar viktig. Eg greidde berre 40-50 sider av Min kamp 1 før eg la ho frå meg, det verka berre som endelaus pludring, og fleire tusen sider med pludring freista lite. Teksten til Espedal er langt meir fengande. Dette er sårt, dette er vakkert, dette er gripande, og det verkar ærleg.
Guffen tilrår.
Meir Espedal på kulturguffebloggen
En vill flukt av parfymer (1988)
Hun og jeg (1991)
Biografi (glemsel) (1999)
Dagbok (epitafer) (2003)
Brev (2005)
Gå. (Eller kunsten å leve et vilt og poetisk liv) (2006)
Litteratursymposiet i Odda, 2010
Imot naturen (2011)
Bergeners (2013)
Mitt privatliv (2014)
Året (2016)
Elsken (2018)
Lyst (2022)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar