I 2013 fylte Det Norske Teatret 100 år. Det jubileet vart markert på ulikt vis, og eitt av tiltaka var dette tingingsverket. Stykket hadde premiere på DNT i mars det året og fekk strålande meldingar. Eg har ikkje sett det framført, og det er sjølvsagt ikkje det same å lesa eit skodespel som å sjå det, men likevel: Dei meldingane må ha vore høgst velfortente.
Me møter to familiar som bur vegg i vegg. Den eine familien har ein gut på tre år; den andre familien skal snart verta foreldre. Den siste familien, og spesielt ho som snart skal verta mor, har lese og lese alle bøkene som finst, og veit akkurat korleis alt skal verta. I teorien. Det andre paret slit med praksisen, sonen deira gjer ikkje alltid det dei vil han skal gjera. Dette irriterer ho som er gravid - ho meiner at naboane omtrent driv med barnemishandling, og vil at dei skal ringja barnevernet slik at naboguten kan få det bra att.
Det er eit stykke som tek litt av kvart på kornet. Ho mora som har lese seg til korleis det er å vera mor er nok den flest lo av då stykket vart framført, og ho manglar heilt evna til å sjå kor komisk ho oppfører seg. Det er likevel ikkje eit reint humoristisk stykke, det ligg jo mykje alvor i å verta foreldre, og ein grunnleggjande tanke i stykket er at det ikkje går an å lesa seg til korleis det vert. Ingen veit heilt kva dei går til.
Guffen tilrår.
Meir Nilssen på kulturguffebloggen
Hybrideleg sjølvgransking (2005)
Få meg på, for faen (film, 2011)
Tung tids tale (2017)
Ikkje tenk på det (2019)
Yt etter evne, få etter behov (2020)
Olaug Nilssen les Anne-Cath. Vestly (2020)
Uønska åtferd (2023)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar