Sigri Sandberg vaks opp i Eivindvik, langt ute i Sognefjorden og bur no (delvis) i Luster, langt inne i Sognefjorden. I fjor (trur eg) lånte ho ein gamal trebåt hjå mora og rodde frå Eivindvik til Luster. Ho gjorde det i fleire etappar og med ulikt selskap i båten.
I boka fortel ho om denne roturen, men ho tek òg mange omvegar (eller, ho ror innom mange fjordarmar, om du vil). Ho fortel historier frå fjorden, ho fortel om korleis fjorden har vorte til, og ho fortel om sitt eige liv. Ho har flytta mykje, og skriv mykje om kva som er heime for ho. Det er ikkje alltid den staden ho bur. Saman med han ho berre omtalar som mannen har ho kjøpt ein veglaus fruktgard i Luster, og dei to driv òg ein kafe i Solvorn. Undervegs på turen skriv ho fleire gonger kor godt ho trivst der, og at ho gjerne kan sjå på dette som heime resten av livet.
Desse delane av boka er finfine, og skildringa frå sjølve roturen er òg fine. Når ho fortel om historia til fjorden og fjordfolket er det ikkje like fint, her vert det ho skriv nokre gonger så opplagt at det er vanskeleg å sjå kvifor det er med i boka.
Guffen tilrår.
Meir Sandberg på kulturguffebloggen
Frykt og jubel i Jotunheimen (2015)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar