Livet til Madame Bovary er ikkje slik ho drøymde om. Ho gifta seg (litt motviljug) med ein dokter på den franske landsbygda, og trudde nok at det skulle verta eit liv i sus og dus. Det vert ingen av delane. Ho vil gjerne ha meir fart i livet sitt, og har to utanomekteskaplege forhold i romanen. Hushaldet har ein stram økonomi, men det tek ikkje ho omsyn til, og får etter kvart ei stor gjeld. Ho greier å triksa og miksa med gjelda, før ho vert så stor at resultatet vert utpanting. Då forsvinn livsløgna hennar, og då ser ho ingen grunn til å halda fram: Ho tek livet sitt, ved hjelp av noko arsenikk ho har greidd å få tak i. Det er omtrent då dokteren skjønar at kona ikkje har det bra, og det tek ikkje lang tid før han òg døyr.
Romanen er gjerne omtala som ein klassikar, og slik sett er det heilt flott at han er ein del av serien til Skald. Samstundes er det vanskeleg å lesa romanen med 1857-auge, og det er heller ikkje slik at viktige romanar alltid er gode. Flaubert skriv uventa humoristisk (av og til), men det er ikkje nok. Romanen er lang og seig, og eg brukte uventa lang tid på denne boka.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar