Erlend Loe: Helvete (2019)

Det er vel ikkje Loe heilt i toppform, dette. Historia er for så vidt original og god, men det sprudlar ikkje heilt som i andre bøker. 

Rakel er rundt femti år. Sambuaren hennar har nett funne seg ei anna, og Rakel har det ikkje så bra. Men det er alltid nokon som har det verre - ho kjem tilfeldigvis over ei luke i hagen. Ho opnar luka, og går ned trappene heilt til Helvete. Ho kjøper klippekort i resepsjonen, og vert ein fast gjest. Etter kvart møter ho Satan, dei vert kjærastar, og dei greier knapt å vera frå kvarandre. Ho får nokre oppgåver medan ho er der, men likar dårleg å plaga andre. Det fører til eit kort brot mellom dei to, men det ordnar seg til slutt.

I dei andre bøkene eg har lese av Loe har det vore meir å humra av enn her. Det er ingenting gale med det, bøker kan sjølvsagt gjerne vera alvorlege og alt det der, men det vert noko som manglar. Det kjem mange uttrykk der satan eller djevel eller helvete er med, men det vert nok av det òg. 

Boka er illustrert av Kim Hiorthøy. 

Guffen er lunken. 

Meir Loe på kulturguffebloggen
Fvonk (2011)

Dyrene i Afrika (2018)
Forhandle med virkeligheten (2020)