Maria Navarro Skaranger: Jeg plystrer i den mørke vinden (2023)

Eg prøver å lesa meldingar av nye bøker, sjølv om det vert færre av dei i avisene. Lenge var Dag og Tid ein god stad å plukka opp boktips, og slik er det kanskje framleis - eg gav opp den avisa for fem-seks år sidan. Eg les Klassekampen i helgene, og den viktigaste grunnen er at dei då har eit svært godt litteraturbilag. Den årlege oppsummeringa, der meldarane deira listar opp favorittbøker, er alltid interessant. Ved oppsummeringa i fjor var denne boka på mange av listene.

Det ser ut til å vera heilt fortent. Det er ei fin bok, som handlar om Sidsel, ei kvinne i sin beste alder. Livet har ikkje gått heilt på skinner for ho, der ho bur åleine og uføretrygda i ei blokk aust i Oslo. Ho har nokre få halvgode veninner, men slit med å halda god kontakt med dei, og slit òg med å oppføra seg dei gongene dei møtest. Dottera Em bur i nabolaget - ho bur òg åleine, og Sidsel passar av og til sonen hennar, Liam. Forholdet mellom mor og dotter er ikkje det varmaste, og det verkar som om slektskapen er den viktigaste grunnen til at dei har kontakt.

Det er ei trist bok, men ho er slettes ikkje utan varme. Skaranger får godt fram korleis Sidsel lever eit litt hjelpelaust liv, der ho driv åleine gjennom samfunnet. Boka er òg leiken, av og til dukkar det opp ein forteljar som kommenterer det som skjer. 

Guffen tilrår.