Erlend Loe: Dyrene i Afrika (2018)

Eg har ikkje lese spesielt mange bøker av Erlend Loe. Eg las debuten, og var sånn mellomnøgd. Så las eg halve Naiv. Super, og forstod ikkje poenget. Så las eg eit avsnitt om Kjartan i L, og det er alt. Denne boka var så pass bra at eg kanskje må lesa meir av han.

Utgangspunktet er like greitt som det er usympatisk: Fem personar kjem i snakk etter eit foredrag. Dei er i ulike fasar i livet, og viss dei har noko fellestrekk er det at dei treng litt avveksling, og at dei har ei viss interesse for Afrika. Det er ei kvinne og fire menn, og ein gong dei er samla foreslår kvinna at dei, sidan dei er opptekne av miljø og natur og sånn, bør reisa til Afrika for å skjenda nokre ville dyr. Det viser seg at det finst eit firma som spesialiserer seg i sånn ynskje, og sidan ein av dei fem er tjukk i pengar reiser dei sørover relativt raskt.

Alt går ikkje etter planen. Det går med nokre kroppsdelar, ein flyttar saman med nokre ville dyr, ein skiftar seksuell legning, osb. Og dei får ikkje dokumentert det dei held på med, slik at turen heller ikkje får det resultatet dei vona på.

Det er ein fin bok. Heller ikkje her lo eg høgt, men eg smilte ofte og humra kanskje ein gong eller to.

Guffen tilrår.

Meir Loe på kulturguffebloggen
Fvonk (2011)

Helvete (2019)
Forhandle med virkeligheten (2020)