The Doors (1991)

I 60-åra tok det heilt av med sex og drugs og rock'n'roll, og det er tydeleg i denne filmen. På papiret handlar filmen om The Doors, men det er i all hovudsak ein film om vokalisten Jim Morrison. Det er hans barndom det er scener frå, det er han me ser gå frå seng til seng, frå rusmiddel til rusmiddel, frå den eine dårlege, men sensasjonelle, konserten til den andre. Konsertane vart ikkje berre hugsa for musikken.

The Doors kom saman i Los Angeles i 1965. Året etter fekk dei eit gjennombrot med "Light My Fire", og fram til Morrison døydde i Paris i 1971 gav dei ut seks LP-ar. Musikken er vel helst ujamn, men der er nokre saftige songar, og dei fekk ekstra merksemd grunna tekstane til Morrison. 

Dei fekk òg ekstra merksemd gjennom livsstilen hans, og det er altså det filmen konsar mest på. Her takkar han ja til alt han får tilbod om, og trivst òg enormt som kjendis. Han vert mindre og mindre sympatisk utover i filmen, og sidan utgangspunktet ikkje var all verda vert det i meste laget. Her er mykje bra, men det kunne (som vanleg) vore stramma inn - minst ei av scenene frå ein av konsertane som vert ein happening burde vore korta merkbart ned.

Guffen er lunken. 

Meir The Doors på kulturguffebloggen
Hopkins og Sugerman: No One Here Gets Out Alive (1980)
Ray Manzarek: Light My Fire (1998)
When You're Strange (film, 2009)
John Densmore: The Doors Unhinged (2013)