John Densmore: The Doors Unhinged (2013)

Kva er viktigast? Integritet eller pengar? Integritet eller endå meir pengar? For The Doors var integriteten det viktigaste, i alle fall så lenge vokalisten Jim Morrison var i live. Han vart heilt rabiat då han høyrde at dei tre andre hadde gitt Buick løyve til å bruka "Light My Fire" i ein reklamefilm, til og med med litt endra tekst ("Come on Buick, light my fire"). Det vart aldri noko av den filmen, men bandet får stadig slike tilbod.

Rundt tusenårsskiftet kom Cadillac med eit tilbod bandet ikkje kunne takka nei til - dei skulle få 15 millionar dollar for at Cadillac skulle få bruka ein song i ein reklamefilm. Eller - to av dei attlevande kunne ikkje takka nei. John Densmore hugsa kva Morrison hadde sagt på slutten av 60-åra, og brukte veto-retten sin. Nokre år seinare ville dei to andre ut på turné der dei spelte Doors-songar. Densmore ville ikkje vera med, og vart noko forundra då han såg at dei kalla seg The Doors of the 21st Century, der dei fire siste orda var trykt med langt mindre skrift. I lysingar for konsertane brukte dei eit bilete av Morrison, slik at dei faktisk skapte inntrykk av at det var originalbandet som var på tur. Det var det ikkje, det var to originale og to nye. At Ray Manzarek og Robby Krieger ville turnera utan Densmore var ikkje så overraskande, i sjølvbiografien sin var Manzarek klar på at Densmore var den i bandet som gjekk dårlegast saman med dei andre. Men Densmore fann seg ikkje i dette, han gjekk til sak, og denne boka handlar om den rettssaka.

Densmore vann på alle punkt, og ut frå det som står her verkar det fornuftig, også når ein tek omsyn til at Densmore så til dei grader var part i saka. Og det er bra at integriteten vann, at der faktisk finst nokon som greier å takka nei til mykje pengar. For advokaten til motparten var det heilt uforståelege tankar Densmore kom med, og han prøvde å få juryen til å forstå at Densmore, med ein slik oppførsel, måtte reknast som ein som ville bryta ned alle verdiane Amerika er bygd på.

Så boka endar godt. Det er likevel ikkje noko stort blinkskot, dette, det vert svært mange referat frå avhøyr i retten, med nokre utruleg kjedelege kapittel i mellom.

Guffen er lunken.

Meir The Doors på kulturguffebloggen
Hopkins og Sugerman: No One Here Gets Out Alive (1980)
The Doors (film, 1991)
Ray Manzarek: Light My Fire (1998)
When You're Strange (film, 2009)