John. Den siste norske cowboy (2021)

 

Å laga ein film om ein eldre mann som bur ute på prærien, i staten Montana, er ikkje nokon dårleg idé. Filmen er likevel ikkje altfor vellukka, og det skuldast truleg at den eldre mannen, John, ikkje har altfor mykje å by på. Det vert litt det same om att og om att, og filmen er heilt fri for dramatiske vendingar.

John er rundt nitti år. Han bur åleine, og har aldri hatt familie. Foreldra og systera er gravlagde på ein haug på farmen hans. Han har kveg, og han steller dei og dyrkar jorda framleis. Kvar dag snakkar han med den noko yngre venen Jim, anten på telefon eller over ein kaffikopp. Av og til tek John med seg trekkspelet for å spela for folk, av og til reiser han til den nærmaste småbyen for å treffa folk.

Han er norskætta, utan at han gjer noko nummer av det. Han veit kvar han kjem frå, og han kan laga litt norsk mat, og han har nokre gamle foto og ein bibel etter foreldra, men det er alt. Han får aldri spørsmål om tilhøvet til Noreg. Har han vore her? Har han kontakt med slekta? Og så bortetter. 

Guffen er lunken.