Bergljot Hobæk Haff: Den evige jøde (2002)

Me er i Amsterdam, 1559. Ein mann kjem til byen saman med dotter si, som gjennom det meste av boka er kledd ut som ein gut, og som kallar seg Juan. Dei oppsøkjer systera, som driv eit glasverk, og mannen, som kallar seg Johannes Cartophilus, får arbeid der. Nokre år seinare leiger ein kunstmålar seg inn på glasverket, og før han reiser ei tid seinare er alle samla på rommet hans. Han fortel om eitt av bileta sine, før Cartophilus fortel om livet sitt.

Han har levd eit innhaldsrikt liv. Han har vore boktrykkjar, og har laga mange ulovlege og kjettarske bøker. Han har vore lækjar. Han har vore på flukt. Han har fått to born med to kvinner, men dottera er den einaste han har att. Han var fødd jøde, men har vorte døypt som kristen, og vekslar mellom dei to trusretningane.

Kunstmålaren reiser; Cartophilus vert sjuk og døyr, og etter kvart vert Juana/Juan hovudpersonen. At ho er ei ung kvinne vert avslørt av ein av lærarane på skulen ho går i. Dei finn ut at dei vil flykta og slå seg i lag ein annan stad, men læraren angrar og fortel i staden at Juan er ei jente.

Det er ei finfin bok. Eg har berre lese éi bok av Haff før, for veldig lenge sidan, men eg trur eg må lesa meir av ho. Romanen er flott komponert, skriven i eit godt og poetisk språk, og det var tidvis ein fryd å lesa dette.

Guffen tilrår.

Meir Haff på kulturguffebloggen

Skammen (1996)