Agnes Ravatn: Gjestene (2022)

Det er mykje, svært mykje, å gle seg over i denne boka. Språket glitrar. Dei mange beiske kommentarane om andre personar råkar som regel midt i blinken. Måten hovudpersonen trakkar ned andre (verbalt) for å gjera seg sjølv større. Dei uventa vendingane. Men der er òg litt å trekkja for.

Juristen Karin har på litt merkeleg vis fått låna ei hytte ved Oslofjorden ein stad. Ektemannen hennar, Kai, er snikkar, og han skal setja opp ei brygge for huseigarane. Kvinna i paret som eig hytta gjekk på skule med Karin for svært lenge sidan. Dei trefte kvarandre tilfeldig ein kveld, Karin gav veninna nokre velmeinte juridiske råd, og brått skulle ho og mannen bu på hytta ei veke. Dei, eller spesielt Karin, rakkar heile tida ned på hytta, på eigarane og på naboane. 

Heilt til ho møter han som bur i nabohytta. Han er gift med favorittforfattaren til Karin. Alt under det fyrste møtet deira prøver Karin seg med nokre løgner, og det ballar så til dei grader på seg. Og det er jo underhaldande og godt, men sjølve slutten vert eit antiklimaks. Ein ting er at noko slikt hadde lege i korta lenge, ein annan ting er at eit viktig premiss for all mistanken i andre del av boka kunne vore borte dersom Kai ein einaste gong i løpet av fem-seks dagar hadde slumpa til å seia at han hadde nokre månader tidlegare hadde bygt kjøkkenet på hytta.

Guffen tilrår.

Meir Ravatn på kulturguffebloggen
Veke 53 (2007)
Ikke til hjemlån (2008)
Stillstand (2009)
Folkelesnad (2011)
Fugletribunalet (2013)
Operasjon sjølvdisiplin (2014)
Verda er ein skandale (2017)
Stoisk uro (2018)
Dei sju dørene (2019)
Alle mot alle (2023)