Johannes Svendsen driv med litt catering. Det går stort sett bra, men firmaet hans fekk seg ein smell ein gong han serverte dårleg kjøt i eit bryllaup med to hundre gjestar. Han prøver å koma seg på beina att, men slit med mykje anna. Forholdet til kona skrantar, og sjølv om dei jamleg går til ein samlivsrådgjevar vert ikkje ting betre. Han er altfor streng med tenåringsdottera, han er ikkje heilt trufast mot kona, og han er heller ikkje heilt ryddig med dei som arbeider for han.
Denne boka er hans versjon, og det fungerer heilt fint. Han legg heile tida skulda på andre, og dei gongene han skal beklaga eitelleranna er det stort sett berre han som meiner at det var beklaging god nok. Han meiner det er heilt opplagt at kona ikkje treng å få beskjed om at han har tømt naud-kontoen han og kona har. Han meiner at alle andre har dårleg smak. Han ler av dei som held seg i form. Han er ein mann frå eit anna århundre.
Og det fungerer altså heilt fint. Språket er glimrande og svært truverdig. Eg har eigentleg berre éi innvending mot denne boka: Ho er altfor lik oppfølgaren (som eg las før denne) - der møtte me òg ein forteljar som sleit med mykje av det same, og som nærmast er ein åndeleg tvilling til Svendsen.
Guffen tilrår.
Meir Andreassen på kulturguffebloggen
For øvrig mener jeg at Karthago bør ødelegges (2016)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar