Eg har sett ein del av filmane til Woody Allen, og som regel har eg likt dei. Nokre er djupe og innsiktsfulle, andre pilkar mest på overflata. Ein fellesnemnar er likevel som regel at det er noko å smila eller le av i filmane. Det er difor litt overraskande at denne boka ikkje er så morosam. Han prøver, rett nok, men spesielt løye er det ikkje. Kanskje det hadde vore betre om han (eller andre) hadde framført teksten munnleg?
Den fyrste delen av boka er den beste. Han fortel om oppveksten, der han på nyfikent vis gjer seg kjent med byen New York. Det som fengar mest er filmsalar, men det er ikkje alt. Han les mykje, og finn ut at han skal senda inn korte vitsar til aviser. Det slår an, han får fleire slike oppdrag, og resten er soge, som det heiter.
Etter at han vert filmskapar endrar mykje seg. Boka vert tidvis oppramsande, der han for kvar ny film fortel kvar filmen vart spelt inn og kven som var med. Han skildrar korleis det var å samarbeida med dei ulike skodespelarane og filmfolka, og det vert for keisamt. Her framstiller han det oftast slik at alle andre er gode og profesjonelle, medan han sjølv er usikker og avhengig av hjelp frå andre. Det er greitt og fint; litt mindre greitt er det at så godt som alle kvinnene vert omtalte som beautiful, fleire får òg adjektivet sexy hengt på seg. Han nemner òg at dei er flinke og kloke og slikt, men det er rart at han er så opphengt i korleis alle ser ut.
Den store elefanten i denne boka er sjølvsagt skuldingane om at han skal ha forgripe seg på adoptivdottera. Han nektar sjølvsagt for alt dette, noko anna er ikkje å venta. Kortversjonen er at han var kjærast med Mia Farrow, som hadde adoptert fleire born. Farrow og Allen budde aldri saman, og han skriv at forholdet deira skranta då han vart saman med ei anna av adoptivdøtrene til Farrow, 21 år gamle Soon-Yi Previn. Farrow oppdaga dette då ho fann nokre nakenbilete av Soon-Yi heime hjå Allen. Åtte månader seinare skal Allen altså ha forgripe seg på den sju år gamle Dylan. I boka framstiller han dette som ein rein hemnaksjon frå Farrow. Ho får passet sitt påskrive her, han meiner at ho har manipulert fleire av ungane sine til å spreia drit om Allen, han meiner ho er valdeleg, at ho lyg, osb. Heile denne episoden får stor plass, litt for stor plass. Allen vart frikjent i 1993, men saka har kome opp att fleire gonger, både frå Farrow og frå Ronan Farrow, sonen Farrow og Allen fekk saman.
Guffen er lunken.
Meir Allen på kulturguffebloggen
Annie Hall (1977)
Manhattan (1979)
Hannah and Her Sisters (1986)
Manhattan Murder Mystery (1993)
Whatever Works (2009)
Woody Allen. Manhattan, Movies and Me (dokumentar, 2012)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar