Forteljaren i boka, Liv Indrebø, arbeider som musealterapeut, medan kjærasten Svein arbeider som fysioterapeut. Indrebø har kjøpt eit småbruk langt inne i skogen. Ho har mange planar om utbetring, men har ikkje heilt tiltakslyst eller kunnskap nok til å få det gjort. Handlinga i romanen krinsar rundt i jonsokfeiring på museet, der dei fleste i bygda møter opp, medan heidersgjestane ikkje set like stor pris på det. Nokre norskamerikanarar, fjerne slektningar av han som grunnla museet for lenge sidan, er ikkje nøgde med å verta innkvarterte i eit museumsloft, og tek i staden inn på eit hotell i nabobygda. På merkeleg vis vert det òg der Indrebø søv denne natta.
Rorgemoen sender små spark i mange ulike retningar. Det er litt typisk at fjern amerikaslekt vert teken mot som kongar. Yrkestittelen fortel òg noko om eit museum eller ei museumsverd som er på galne vegar. Verst går det nok ut over Indrebø, som ikkje tenkjer like nøye gjennom alt ho skal gjera. Kjøpet av småbruket får stå som eit døme på dette.
Det er stas med nye bøker frå Rorgemoen. Ho skriv godt, ho har ein fin måte å få fram poenga sine på, og som med dei to fyrste bøkene hennar var dette ei bok eg las utan å ta pausar. Det må likevel seiast at boka ikkje verkar like god som dei to fyrste.
Guffen tilrår.
Meir Rorgemoen på kulturguffebloggen
Ikke til hjemlån (2008)
Purkene snudde seg (2009)
Håpet og festen (2015)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar