Anton Tsjekhov: Dama med hunden og andre forteljingar (1899)

Dette skriv eg sikkert kvar gong eg les ei av bøkene i serien, men likevel: For eit flott tiltak Skald har drege i gang her. Dei får forfattarar til å omsetja verk frå verdslitteraturen. Det er prisverdig i seg sjølv, men dei har òg lagt mykje arbeid i dei fysiske bøkene - innbindinga er finfin, dei har laga eigne fontar spesielt for serien, osb.

Innhaldet i denne boka er derimot ikkje heilt på topp. Eg såg fyrst og fremst på Tsjekhov som dramatikar, men han hadde òg ein omfattande novelleproduksjon. Han skreiv over 200 noveller; i denne boka er seks av dei med. Dei er ujamne. Boka opnar med novella boka er kalla opp etter, og den er nok den beste i boka. Sluttnovella, den åtti sider lange "6. avdeling", var langt unna dette nivået.

Dei beste novellene i boka er skrivne i eit knapt språk, der handlinga og personane gradvis vert meir og meir interessante og fengande. Tsjekhov skriv om daglegdagse hendingar, han skriv mykje om kjærleik, og tidvis var det heilt topp å lesa dette. Tidvis.

Guffen er lunken.