Det er slettes ikkje slik at dei tjukkaste bøkene gjev dei finaste lesestundene. Debutboka til Kjersti Rorgemoen har godt og vel sytti sider tekst, og målt i volum er boka såleis berre ti prosent av den førre boka eg las. Lesegleda var større her, av fleire grunnar.Rorgemoen skriv knakande godt. Ho bruker orda godt, og formar fine setningar. Ho bruker kanskje litt for ofte ord ho kan ha plukka opp på eit eller anna universitetsfag, men det får heller passera.
Forteljaren i boka er den 42 år gamle Magna Bekk. Ho er berre sånn mellombels nøgd med livet sitt, og betre vert det ikkje etter at ho tok mot ein hund, som forskot på arv. Då gjekk ho mindre på festar enn før, og i iveren etter å finna noko nytt å halda på med, leita ho gjennom huset sitt for å sjå kva ho fann. I ei kiste der ho hadde gøymt "deprimerande gåver folk har gjeve meg gjennom åra" finn ho skinnboka Mine første år, og i denne skriv ho inn små hendingar ho hugsar frå livet sitt.
Det er små hendingar det handlar om; dei fleste av kapitla i boka varer berre to-tre sider. Det er gode episodar, det er gode dialogar, det er gode tankar og gode assosiasjonar, og eg koste meg med denne boka. Ein favorittepisode er frå ein fest der ein kar prøver å briljera ved å visa kva som kjenneteikna åttitalet. Bekk slår han verbalt i hel, ved å lågmælt fortelja om ein gong ho var griserøktar, og der purkene snudde seg att-fram i bingen. Sidan dette skjedde på åttitalet, meinte ho at dette i like stor grad var typisk for det tiåret.
Boka har inga eigentleg handling, så det er som det skal vera når epilogen heiter "Handling hadde aldri vore mi sterke side". Den handlar rett nok ikkje om handlinga i boka, men at Bekk ikkje greier å brenna opp skinnboka etter at ho er utskriven, men likevel.
Guffen tilrår.
Meir Rorgemoen på kulturguffebloggen
Ikke til hjemlån (2008)
Håpet og festen (2015)
Eit praktisk menneske (2020)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar